امام حسین علیه السلام در روز عاشورا پس از شهادت علی اصغر، کودک شیرخوارش، شمشیرش را از نیام بیرون کشید، در برابر سپاه دشمن ایستاد و اشعاری به این مضمون خواند:
« من فرزند
علی مطهر از
خاندان هاشم هستم. افتخار میکنم و این افتخار برای من بس است.
جدّم
رسول خداست، بهترین انسان روی زمین، و ما مشعلهای نورانی الهی در میان خلقیم.
مادرم
فاطمه فرزند احمد است و عمویم
جعفر طیار که دو بال پرواز دارد.
کتاب خدا در میان ما نازل گردیده و هدایت و
وحی در ما به خوبی ذکر میشود.
ما امان خداییم برای همه مردم؛و این مطلب را آشکارا و پنهان در میان مردم بیان میکنیم.
ما صاحبان
حوض کوثر ایم و دوستانمان را با جام رسول خدا سیراب میکنیم و این سخن را جای انکار نیست.
پیروان ما در میان مردم گرامیترین پیروانند و دشمن ما در روز رستاخیز زیانکار است.»__
آن گاه مبارز طلبید و هر که در برابرش قرار گرفت، به خاک هلاکت افتاد؛ عده زیادی از پهلوانان دشمن را به جهنم فرستاد تا وقتی که دیگر هیچکس جرأت به میدان آمدن نداشت.
منابع:
- منتهی الامال، ج 1، ص 715.
مراجعه شود به
