در سال 1807، شیمیدان انگلیسی همفری دیوی با تجزیه مواد مرکب توسط الکتریسیته، پنج عنصر پتاسیم، سدیم، کلسیم، استرانسیم و باریم را کشف کرد. دیوی با این کار به این نتیجه رسید که عناصر با جاذبه‌هایی که ماهیتاً الکتریکی هستند به هم متصل می‌شوند.

مایکل فاراده در حدود سال 1830 و قبل از کشف مفهوم الکترون، آزمایشهای الکترولیز متعددی انجام داد که همراه با محاسبات کمّی بود و حاصل آن دو قانون معروف به قوانین فاراده است. این آزمایشها و قوانین مربوطه عبارتند از:

1. در آزمایشهای الکترولیز برای آزاد کردن یک عنصر، همواره دیده می‌شود که مقدار عنصر آزاد شده متناسب با مقدار جریان الکتریسیته است که از محیط عمل عبور می‌کند. برای مثال از عبور 96500کولن برق (یک فاراد الکتریسیته) از محلول نمکهای جیوه یک ظرفیتی ، همیشه 201 گرم جیوه آزاد می‌شود. این مقدار جیوه معادل یک مول (تعداد ) اتم جیوه است. حال اگر نمک جیوه دو ظرفیتی باشد باید کولن برق عبور کند تا همان یک مول جیوه آزاد شود. بدیهی است اگر فقط 96500 کولن برق از محلول عبور دهیم، مول و یا اتم آزاد خواهد شد.

2. هرگاه مقدار یکسان جریان برق از سه ظرف بگذرد که در اولی نمک فلز یک ظرفیتی (مثل ( و در دومی نمک فلز دو ظرفیتی (مانند ) و در سومی محلول ترکیبی از فلز سه ظرفیتی (مانند ) قرار داشته باشد، مقدار رسوبهای فلزی که از عبور مقدار یکسان الکتریسیته آزاد می‌شوند، متناسب با جرم اتمی فلز تقسیم بر اعداد صحیحی میباشد که " ظرفیت" نامیده می‌شوند.

سه عمل الکترولیز انجام یافته در یک مدار الکتریکی مطابق شکل بالا، می‌رساند که به ازاء عبور یک فاراد الکتریسیته که تقریباً برابر 96500 کولن است. گرم سدیم در ظرف وسط و گرم جیوه در ظرف سمت چپ و گرم آلومینیوم در ظرف سمت راست آزاد می‌شود. با توجه به جرمهای اتمی، این مقادیر معادل یک مول سدیم (یا تقریباً اتم ) یا مول جیوه (یا اتم ) و یا مول آلومینیوم ( یا اتم ) هستند.