منو
 کاربر Online
377 کاربر online
 : هنر
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از صفحه قبلی اقدام کنید.   کاربر offline دبیر گروه هنر 3 ستاره ها ارسال ها: 252   در :  چهارشنبه 31 تیر 1388 [13:37 ]
  نمادها و نشانه‌ها (بخش اول)
 

سیلک، نمادها و نشانه‌ها نقوش جانوری و گیاهی
نجد ایران از گذشته دور تا به امروز شاهد مبارزه‌ی طولانی و بی‌وقفه‌ی انسان با طبیعت و محیط خود بوده‌است. مبارزه‌ای تحسین برانگیز و زیبا که انسان را به هنرمندی با تدبیر مبدل ساخته‌است. همه‌ی آن چیزهایی که از اقوام و تمدن‌های این سرزمین به جای مانده، آفرینش‌های هنرمندانه‌ای است که از عشق انسان به زندگی سخن می‌گوید. تاریخ ایران زمین ناگفته‌های بسیار دارد، ناگفته‌هایی سر به مهر، که گشودن آن نیازمند بازخوانی آثار و بقایای گذشته است.
سیلک با قدمت چندین هزار ساله خود راوی زندگی در بخشی از نجد ایران است. تصاویر و نقوش ظروف و سفالینه‌های سیلک از منظر معانی و نوع نقوش، تقسیماتی داردکه این بخش به نقوش جانوری و گیاهی اشاره می‌شود.
  • اشکال و مظاهر حیوانی (جانوری)
در بسیاری از سفالینه‌های پیش از تاریخ و از جمله سیلک به نقوش انواع حیوانات برخورد می‌نماییم که هر کدام از این حیوانات می‌توانند نماد یا رمزی از نیروی حیات، باروری و عناصر کیهانی باشند.
  • اسب
اسب مظهر پاکی، نجابت، اندام زیبا، پایداری، حرکت، سرعت، نیرومندی، خیره‌سری و سرسختی است. از گذشته به عنوان مرکبی نجیب و مهربان مورد ستایش و احترام قرار می‌گرفته تا بدانجا که در مراسم تدفین مردگان از ظروفی به شکل اسب استفاده می کردند و حتی در برخی ملل همراه مردگان اسب را در قبر می‌سوزاندند و یا اسب‌های چوبین را با آن‌ها در قبر قرار می‌دادند تا بتواند روح مرده را به دنیای دیگر ببرد.
تصویر


  • قوچ
قوچ نماد آرامی، باروری، تواضع، نعمت، برکت، خورشید، رام کردن، نیرومندی، وقار و دانایی است.
شاخ قوچ به عنوان مظهر آفرینش، شعاع نور، جنگ و خشونت می‌باشد. در باورهای قومی و اساطیری این حیوان اولین علامت منطقه‌البروج (ماه فروردین) می‌باشد و از این رو، نماد افکار نو و طلوع دوره جدید است)
تصویر


  • بز
نماد رهایی، آزادگی، معصومیت، چالاکی و رب‌النوع ماه است. همچنین نقش بز به عنوان نماد قدرت و باروری شناخته شده‌است.
«انسان‌ها در آن زمان بدون شک احتیاج زیادی به خدایان حمایت‌کننده داشتند و گاهی علاوه بر پرستش این خدایان، شی مورد علاقه یا حیوان منسوب به آن خدا یا الهه را ستایش می‌کردند. بسیار دیده شده‌است که از یک حیوان تنها یک عضو از اعضای بدنش را روی سفال نقش کرده‌اند، مانند بز کوهی که یکی از حیوانات منسوب به مهر (ایزد روشنایی) است و در ادوار مختلف و در میان جوامع مختلف مظهر فراوانی، فرشته باران و گاهی مظهر خورشید بوده‌است.»
تصویر


«پایان بخش اول»

  امتیاز: 0.00