پس از جنگ با ایران، اسیران فارس را که شاهزادگانی از کسری در میانشان بودند به
مدینه آوردند.
عمر بن خطاب خواست زنانشان را بفروشد و مردانشان را به بردگی ببرد.
امیرالمؤمنین علی علیه السلام به او فرمود:«
رسول خدا فرموده است بزرگ هر قومی را باید اکرام کرد. آنها به اسلام رغبت دارند. من خدا و شما را شاهد می‌گیرم که نصیب خودم از اینها برای خدا آزاد ساختم.»
به دنبال این فرمایش، همه
بنی هاشم و پس از او عمر، حق خود را به امام بخشیدند و امام نیز همه را آزاد کرد.
آن‌گاه گروهی از
قریش خواستند با زنانشان ازدواج کنند.
امیرالمؤمنین فرمود:« آنها را نمی‌توان به ازدواج مجبور کرد. باید به اختیار خودشان باشد.»
به شهربانو، دختر کسری، خواستگاران را نشان دادند. او با دست اشاره کرد و
حسین بن علی را نشان داد.
امیر المؤمنین ولی ِ او شد و حذیفه خطبه خواند.
منابع: بحار الانوار، ج 31، ص 16، حدیث 3- العدد القویة، ص 56.
مراجعه شود به:
رباب
رباب، ازدواج، ارتحال
لیلی همسر امام حسین علیه السلام و مادر حضرت علی اکبر
ام اسحاق