ابوالحارث محمد بن علی

«حک 48 407 ق / 1017 م»

ابوالحارث محمد بن علی بن مأمون بن محمد ، پس از کشته شدن عمویش بر سر کار آمد. سلطان محمود که در بلخ مترصد فرصت بود، قتل داماد و نجات خواهر خود را دستاویز ساخت و آهنگ خوارزم کرد. در آغاز به سفارش خواجه احمد حسن وزیر، با خوارزمیان به نرمی رفتار کرد تا جان خواهرش به خطر نیفتد؛ پس فرستاده‏ای نزد امیران لشکر خوارزم گسیل داشت و از آنان خواست که قاتل ابوالعباس را همراه خواهرش نزد او فرستند و خطبه به نامش بخوانند. البتگین بخاری و دیگر بزرگان خوارزم این شرایط را از ترس محمود پذیرفتند، اما به جای قاتلان اصلی خوارزم‏شاه چند تن از افراد عادی را دربند کردند و به محمود پیام دادند که آماده تسلیم آنانند. اما سلطان که قصد تصرف خوارزم را داشت، کار جنگ را ساز کرد و روانه خوارزم شد. جنگی سخت در گرفت که به شکست قطعی خوارزمیان انجامید. البتگین بخاری، خمار تاش و شادتگین را که سران شورشی لشکر خوارزم بودند، دستگیر شدند. محمود آنان را به زیر پای پیلان انداخت و بکشت و پیکرشان را در شهر بگرداند و فرمود تا در شهر آواز در دهند که () هرکس خداوند خویش را بکشد، وی را سزا این باشد. / 5 صفر 408 ق/ 3 ژوئیه 1017 م (). پس همه مأمونیان را دستگیر کرد و ولایت خوارزم را به حاجب خود آلتونتاش داد و از آنجا بازگشت () ابوالفضل بیهقی: تاریخ ، ص 676؛ عقبی: تاریخ یمینی، ص 375 به بعد؛ گردیزی: تاریخ ، ص 396 (). بدین سان مأمونیان برافتادند و غزنویان بر خوارزم چیره شدند.