کسانی که جنس خود را ارزان می‌فروشند. یا جنس را نمی‌شناسند که آهن است یا طلا. ابریشم است یا پنبه. یا مشتری را نمی‌شناسند. یا اینکه قیمت بازار را نمی‌دانند و از نرخ کالای خود خبر ندارند.
قرآن برای آنکه انسان، خود و اعمالش را بیهوده تباه نسازد، در هر سه زمینه راهنمایی کرده است:

1)«جنس»: قرآن انسان را خلیفه خدا و عصارة خلقت و هدف آفرینش می‌داند که ارزش والایی دارد.
2) «مشتری» خود خداوند است که اعمال شایسته انسان را می‌خرد. که البته بر خریداران و دیگر از چند جهت امتیاز دارد:
الف) گران می‌خرد (به بهای بهشت)
ب)کارهای اندک را هم می‌پذیرند (فمن یعمل مثقال ذره خیراً یره- زلزال/7 )
ج) برای نیت‌های خیر هم پاداش می‌دهد.
د) کارهای فاسد و زشت را می‌پوشاند و خوبی‌ها را نمودار می‌کند (یا من اظهر الجمیل و سترالقبیح)

3) «نرخ» قیمت انسان و بهشت و رضوان الهی است و هر که خود را به کمتر از این بفروشد ضرر کرده و به تعبیر قرآن، گناهکاران خود را باخته و ضرر کرده‌اند (خسرواانفسهم).
در واقع اگر انسان قیمت و ارزش خود را بداند، حاضر نیست برای غیر خدا کار کند. (و توجه به این نکات‌ ما را به اخلاص نزدیک‌تر می‌کند، ان‌شاء‌الله.)