((عبدالله بن عباس|عبدالله بن عباس ))می گوید: وارد بر پیامبر شدم در حالی که حسن بر دوش او و حسین بر زانوی او بود و آن دو را می مکید و می بوسید، می گفت: خداوندا! هرکس این را دوست می دارد دوست بدارد و با هرکس با آنان دشمنی می کند دشمنی کن.

آن گاه فرمود: ای عباس گویا می بینم حسین را که محاسنش به خونش رنگین شده است فرامی خواند؛ ولی کسی جواب نمی دهد، نصرت طلب می کند، ولی کسی یاریش نمی کند.

گفتم: چه کسانی با او چنین می کنند یا رسول الله؟

فرمود: اشرار امتم، خداوند آنها را به شفاعت من نایل نکند، آن گاه فرمود: ای ابن عباس، کسی که زیارت کند او در حالی که عارف به حق او باشد، خداوند ثواب هزار حج و هزار حج عمره برای او می نویسد؛ کسی که او را زیارت کند، گویا مرا زیارت کرده است و کسی که مرا زیارت کند، گویا خدا را زیارت کرده است و حق زائر بر خداوند این است که او را به آتش عذاب نکند.

آگاه باش که اجابت زیر قبه اوست و شفا در تربتش و امامان از فرزند اویند.

منابع:

بحار الانوار، ج 36، ص 285، حدیث 107.

مراجعه شود به:

((مهرورزی پیامبر نسبت به حسین علیه السلام))

((تسلیت جبرئیل بر شهادت امام حسین علیه السلام))

((جشن تولد در عالم ملکوت))

((احترام ویژه به امام حسین علیه السلام))

((خسران دشمنان و نفرین خدا))