امام صادق علیه السلام می فرماید: روز قیامت گروهی که بر مرکب هایی از نور سوارند، می آیند در حالی که با صدای بلند می گویند: « حمد برای خداوندی است که وعده ای که به ما داد، راست بود و زمین را میراث ما قرار داد و در بهشت هر کجا که بخواهیم منزل می گزینیم».

در این هنگام حاضران در صحنه می گویند: این گروه پیامبران است ولی از سوی خداوند متعال ندا می آید، که اینان، شیعیان علی بن ابی طالب هستند، آنان بندگان برگزیدة من و بهترین مخلوقات من هستند.

حاضران در عرصه قیامت می گویند: ای خدای ما، ای سیّد ما، با چه کاری اینان به این مقام و درجه رسیده اند؟

دو مرتبه از سوی خداوند متعال ندا می رسد که اینان ((انگشتر در دست کردن|در دست راست انگشتر می کردند ))و پنجاه و یک رکعت نماز می گزاردند ((«عدد رکعات نمازهای واجب و نافله «مستحب» در شبانه روز ))) و به تهیدست غذا می دادند و پیشانی در خاک می مالیدند و ((شرح با ‹بسم الله› از سه شب تا صبح|بسم الله الرحمن الرحیم ))را بلند می گفتند.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود: ای علی، بدرستی که خداوند عزیز و با عظمت ترا و فرزندانت و خانواده ات و ((شیعه|شیعیانت)) و دوستان شیعیانت را آمرزیده است.

منابع:

بحارالانوار، ج40، ص 78 ----------- فردوس الاخبار

بحارالانوار، ج 36، ص69، حدیث 16 ----------- کنزالکراجکی