امام حسین علیه السلام نامه‌ای به مردم کوفه نوشت و به دست ((قیس بن مسهر|قیس بن مسهر صیداوی))، که مردی شریف، شجاع و از مخلصین اهل بیت بود، سپرد. قیس به سوی کوفه شتافت تا به قادسیه رسید. در آنجا دیده بانان ((حصین بن ثمیر ))، یکی از فرماندهان ((عبید الله بن زیاد ))، او را گرفتند و نزد عبیدالله بن زیاد بردند. قیس پیش از اینکه به کاخ عبیدالله برسد، نامه را پاره کرد.
عبیدالله به وی گفت:« یا باید مرا از مضمون نامه آگاه کنی یا به منبر بروی و حسین بن علی را ناسزا بگویی.»
قیس به منبر رفت و پس از حمد و ثنای خدا گفت:« ای مردم، حسین بن علی بهترین بنده‌ی خدا و پسر فاطمه، دختر رسول خدا، است که به سوی شما می آید و من فرستاده او به سوی شما هستم. او را پذیرا باشید.» سپس عبیدالله بن زیاد و پدرش را لعنت کرد و از خدا برای علی بن ابی طالب طلب رحمت کرد و بر او درود فرستاد.
عبیدالله که این چنین دید، دستور داد او را از بالای بام قصر به زیر انداختند و به شهادت رساندند.
وقتی خبر شهادت قیس به امام حسین علیه السلام رسید، بسیار محزون شد و در حالی که اشک از دیدگانش جاری بود گفت:«بار خدایا! در نزد خود برای ما و شیعیان ما جایگاه والا قرار ده و ما و شیعیان ما را در جوار رحمت خود مستقر فرما، که تو بر انجام هر کاری قادر هستی.»

منابع:
ارشاد مفید، ج 2، ص 72.
قصه کربلا، ص 174، الفتوح، ج 5، ص 147.

مراجعه شود به:

((درگیری هنگام خروج از مکه))