((حضرت امام جعفر صادق علیه السلام|امام صادق علیه السلام )) می فرمود:
روزی ((حضرت امام محمد باقر علیه السلام|امام باقر علیه السلام)) در میان مردم ((مدینه))مدتی سر به زیر انداخت و لحظاتی ساکت ماند. سپس سر برداشت و فرمود:«ای مردم! حال شما چگونه خواهد بود در آن روزی که مردی با چهار هزار نفر وارد شهر شما شود و بدون پرسش از هیچکس، دست به شمشیر برد و سه روز کشتار کند، و کاری از دست هیچ‌کس برنیاید؟! این اتفاق در سال آینده خواهد افتاد. پس مراقب خود باشید و بدانید آنچه را گفتم، حتماً رخ خواهد داد.»
اهل مدینه به کلام امام توجّهی نکردند، جز تعداد کمی از آنها و به خصوص ((بنی هاشم|بنی هاشم )) که می‌دانستند کلام او حق است.
سال بعد امام باقر علیه السلام با اهل و عیال خود و بنی هاشم از مدینه کوچ کردند. چیزی نگذشت که ((نافع بن ازرق )) به مدینه یورش برد، دست به کشتار جمعی مردم زد و مردم را به خاک و خون کشید.
اهل مدینه که اهمّیتی برای کلام امام باقر علیه السلام قائل نشده بودند، پشیمان شدند و از آن پس می‌گفتند:«دیگر هر چه امام باقر بگوید می‌پذیریم. آنها ((اهل بیت )) نبوّت اند و به حق سخن می گویند.»

منابع:
بحار الانوار، ج 46، ص 254، حدیث 51.

مراجعه شود به:
((معجزات امام باقر علیه السلام))