«عمرو بن خالد اسدی صیداوی» در کوفه از مردان شریف و از مخلصین اهل بیت علیهم السلام بود. او با مسلم بن عقیل قیام کرد و چون اهل کوفه به او خیانت کردند و مسلم را تنها گذاشتند، عمرو به ناچار زندگی مخفیانه‌ای را آغاز نمود تا این که شنید فرستاده امام حسین علیه السلام، قیس بن مسهر، به شهادت رسیده است و خبر داده که امام در راه است.
از این رو به همراه غلامش، «سعد»، به سوی امام شتافت و در راه به او پیوست. از دیگر افرادی که او را همراهی کردند، مجمع عبدالله عائذی و فرزندش، عائذ بن مجمع، جنادة بن حارث سلمانی بودند و و پسر نافع بن هلال که اسب پدرش را می‌برد. سپاه کوفه این گروه را محاصره و از دیگر یاران امام جدا کردند.

امام حسین علیه السلام که چنین دید، برادرش، عباس علیه السلام، را فرستاد تا آنان را با شمشیر از حلقه محاصره نجات دهد. عباس علیه السلام به تنهایی به سوی دشمن رفت و آنان را از محاصره دشمن رها ساخت. آنها مجروح و خونین بازگشتند ولی دشمن در بین راه دوباره به آنها حمله کرد و سرانجام همه‌ی آنها را به شهادت رساند.
عباس به سوی امام بازگشت و خبر شهادت آنان را رساند. امام علیه السلام چندین مرتبه فرمود:« خداوند آنها را رحمت کند.»

منابع:

• ابصار العین، ص 66.

مراجعه شود به:

• اولین تیر سپاه عمر سعد و آغاز نبرد با سپاه امام حسین علیه السلام
• شمارشهدایی که در نبرد های تن به تن به شهادت رسیدند
• پیوستن چند تن به اصحاب امام حسین علیه السلام