از امامان معصوم درباره‌ی وضعیت امر به معروف و نهی از منکر در زمان غیبت امام مهدی علیه السلام احادیث زیادی رسیده است که به بعضی از آنها اشاره می‌شود:
شر آشکار می شود، کسی آن را نهی نمی‌کند و کسی با آنها که مرتکب شر و منکر می‌شوند کاری ندارد.
مؤمن ساکت است و سخنش پذیرفته نمی شود.
فاسق دروغ می گوید و کسی به او اعتراض نمی‌کند.
فاسق به گناه افتخار می کند، می‌خندد و انتظار ستایش دارد، و کسی به او اعتراض نمی‌کند.
امرکننده به معروف ذلیل است.
فاسق در کارهایی که خداوند دوست ندارد، تحسین می‌شود.
مؤمن جز با قلبش قدرت ندارد نهی از منکر کند.
اگر کسی سخن حق بر زبان براند و امر به معروف و نهی از منکر نماید، دیگران از روی نصیحت و خیر خواهی به او می گویند:« وظیفه نداری این ها را بگویی.»
آدم ها چیزی را که می گویند به آن عمل نمی کند.
بر بالای منبرها به تقوی فرمان داده می شود، ولی سخنرانان به آنچه دستور می‌دهند عمل نمی‌کنند.
امام صادق علیه السلام فرمود:« در آخر الزمان به دلیل ترس از مردم، هیچ کس نهی از منکر (گناه) نمی کند.»
و در روایت دیگری فرمود:« مردم در ترک امر به معروف و نهی از منکر و ترک تدین به آن با هم مساویند.»
منابع:
بحارالانوار52/ 259حدیث 147
بحارالانوار 52/ 259حدیث 147
مراجعه شود به:
ترک امر به معروف و نهی از منکر در عهد غیبت
مراتب امر به معروف و نهی از منکر
امربه معروف و نهی از منکر - صرف مال در غیر راه خدا
منابع:
بحارالانوار 52/260حدیث 147
بحارالانوار 52/256حدیث 147
بحارالانوار 52/256حدیث 147
