بنی اسرائیل به فرزندان و نوادگان
حضرت یعقوب پیامبر (علیه السلام) گفته می‌شود.
اسرائیل واژه‌ای عبری به معنای بنده خدا و نیز لقب حضرت یعقوب است. از این رو به فرزندان و نوادگان آن پیامبر بزرگ الهی «بنی اسرائیل» گفته می‌شود.
با رفتن
حضرت یوسف به مصر و سپس هجرت حضرت یعقوب و دیگر فرزندانش به آنجا و فراوان‌شدن تعداد نوادگان آن پیامبر، بنی اسرائیل به صورت خاندانی پر جمعیت در مصر درآمد.
این جمعیت که فرزندان و نوادگان دوازده پسر حضرت یعقوب بودند، به دوازده گروه یا دوازده سبط بنی اسرائیل شناخته می‌شدند که در قرآن کریم از آنان با عنوان «اسباط» یاد شده است.
امیر مومنان علیه السلام فرمود:«یوسف علیه السلام به هنگام مرگ، بنی اسرائیل را نزد خود فرا خواند و مصائب و گرفتاری‌هایی را که در آینده برای آنها رخ می‌داد بیان کرد؛ آنگاه به ظهور و بعثت
حضرت موسی علیه السلام در میان بنی اسرائیل بشارت داد.»
بنی اسرائیل سالیان دراز زیر شکنجه
فرعون بودند تا این که حضرت موسی علیه السلام آنان را از عذاب فرعون رهانید و از سرزمین مصر بیرون برد؛ ولی بنی اسرائیل در غیاب حضرت موسی به پرستش گوساله
سامری روی آوردند و مورد خشم خداوند قرار گرفتند؛ و چنین شد که به مدت چهل سال در
بیابان سینا سرگردان ماندند.
داستان گاو بنی اسرائیل، ماجرای
نقبای دوازده گانه ، حمله
بخت نصر به بنی اسرائیل و سرانجام آزادی آنها توسط
کورش هخامنشی، پادشاه
ایران، از حوادث مهم این دوران است.
منابع :
دایره المعارف تشیع ج 2، تفسیر نمونه ج 15، ص 236 - 246
