« حصین بن نمیر » که فرمانده تیراندازان سپاه کوفه بود، هنگامی که پایداری و استقامت یاران امام حسین علیه السلام را مشاهده کرد، به پانصد تیرانداز زیر دستش فرمان داد آنها را تیرباران کنند. تیراندازان تیرها را رها کردند و چیزی نگذشت که اسب‌ها از پا در آمدند و بسیاری از افراد سپاه امام تیر خوردند.

سپاهیان امام ناچار از اسب‌ها پیاده شدند و جنگ سختی در گرفت. شمر بن ذی الجوشن با لشگرش پیش آمد. زهیر بن قین با ده نفر به آنها حمله کرد و آنها را از خیمه‌ها دور ساخت. شمر دوباره بازگشت. زهیر باز گروهی از همراهان او را کشت و بقیه را فراری داد.

چون تعداد یاران امام علیه السلام کم بود، با شهادت عده معدودی از آنان، از ظاهر سپاه به وضوح کم می‌شد ولی کم‌شدن لشگر عمر بن سعد به چشم نمی‌آمد، چون تعدادشان بسیار بود.
جنگ لحظه به لحظه شدت می‌گرفت. یاران امام علیه السلام در میان لشگر دشمن فرو رفتند و تا هنگام ظهر عده ‌زیادی از آنان به خاک و خون کشیده شدند.

منابع:

• ارشاد مفید، ج 2، ص 108.