اباذر غفاری می گوید:«
پیامبر به من امر کرد به
حسن و
حسین علیهماالسلام مهر بورزم. من نیز آنان را دوست دارم و دوستان آنان را نیز دوست دارم. و همه اینها به خاطر محبت پیامبر به آن دو است.»
انس بن مالک می‌گوید:
روزی من و ابوذر و
سلمان و
زید بن ثابت و
زید بن ارقم نزد پیامبر بودیم. حسن و حسین علیهماالسلام وارد شدند. پیامبر آنان را بوسید. ابوذر نیز بلند شد و دست های آن دو را بوسید. آنگاه بازگشت و در جمع ما نشست.
آهسته به او گفتیم:«ای اباذر، تو پیرمردی از اصحاب رسول خدا هستی، اما برای دو کودک از
بنی هاشم بلند شدی و دست‌های آنان را بوسیدی؟!»
اباذر گفت:«آری، اگر آنچه را من از پیامبر درباره این دو نفر شنیدم شنیده بودید، بیش از آنچه من کردم، می‌کردید.»
گفتیم:«مگر درباره این دو از پیامبر چه شنیده ای؟»
گفت:«شنیدم که پیامبر به علی علیه السلام و امام حسن و حسین علیه السلام فرمود:«به خدا سوگند، اگر کسی آنقدر روزه بگیرد و نماز بخواند که مثل مشکی پوسیده، خشک شود، نماز و روزه او به حالش فایده‌ای ندارد مگر اینکه محبت شما را در دل داشته باشد. ای علی، کسی که به وسیله محبت شما، به خدا توسل جوید، بر خداوند سزاوار است که دست رد بر سینه او نزند. ای علی، کسی که شما را دوست بدارد و به شما تمسک جوید، به عروة الوثقی و ریسمان محکم الهی تمسک جسته است.»
منابع:
بحار الانوار، ج 36، ص 301، حدیث 140- ارشاد القلوب.
بحار الانوار، ج 47، ص 269، حدیث 28- کامل الزیاره.
مراجعه شود به:
حمایت های همه جانبه پیامبر
جایگاه حسنین علیهماالسلام نزد پیامبر
لقمه های پیامبر در دهان حضرت
حسنین از دیدگاه محمد بن حنفیه
نسل پیامبر اکرم از سیب بهشتی
امام حسین علیه السلام از دیدگاه محمد بن حنفیه
حسنین از زبان طرماح
