ابوالحسن صاعدی اسماعیل
«443 377 ق/ 1051 987 م»
ابوالحسن صاعدی اسماعیل بن صاعد بن محمد، بزرگترین فرزند
قاضی صاعد بود. وی حدیث را از پدرش فرا گرفت و در 383 ق / 993 م احادیث کتاب ناسخ و منسوخ را نزد پدر آموخت. او از خفاف، مخلدی،
ابومنصور ظفر بن محمد و
ابی احمد قرضی حدیث و روایت میکرد و هر هفته برای شاگردانش مجلس تقریر حدیث داشت.
هنگامی که مسعود رهسپار میشد. ابوالحسن صاعدی را به عنوان قاضیالقضات
ری و پیرامون آن برگزید. بنا بر نوشته ابوالفضل بیهقی، او در این هنگام هنوز در
نیشابور بود و همراه قاضی ابوطاهر بتانی به پیشواز سلطان
مسعود غزنوی آمد تاریخ بیهقی، ص 211.
ابوالحسن صاعدی هر چند در هیچ یک از دانشهای متداول آن زمان برجستگی نداشت، لیکن دقیق و باریک بین بود و آداب و رسوم قضاوت را به خوبی میشناخت. افزون بر این، از نظر اخلاقی، شخصی پاکدامن بود و در پی کسب زر و سیم از راههای ناروا نمیرفت. در اواخر عمر، از سوی
طغرل سلجوقی به عنوان پیک به فارس فرستاده شد. در این سفر به سختی بیمار گشت و در
ایذه درگذشت (رجب 443 ق / نوامبر 1051 م ). پیکرش را به نیشابور بردند و در آنجا در جوار مدفن پدرش به خاک سپردند.
