تردیدی نیست که امام علیه السلام به واسطه عنایات الهی و تلاش های پیگیر خویش برخوردار از مقاماتی است که قابل درک و هضم برای انسان های عادی نیست از سوی دیگر خداوند هستی بخش نظام هستی را بر اساس تدبیر و اراده مخصوص به خویش اداره می کند.
در فرهنگ دینی - قرآن و روایات - معرفی خداوند بیشتر به وسیله نامهایی که بر خداوند اطلاق می شود صورت گرفته است و نیز صفاتی که خداوند با آنها معرفی شده است؛ همچون حکیم، قادر، رازق، عالم، مدبر، غفور و ...
روشن است که این نامها و صفات چون نامها و صفاتی که ما برای همدیگر به کار می بریم اموری تشریفاتی و اعتباری و قراردادی نیستند بلکه نشانه ای از چگونگی وجود نامتناهی حق و چگونگی تدبیر مجموعه هستی توسط او است .
امامان علیهم السلام که برترین مخلوقات الهی و شایسته ترین بندگان او هستند به اذن الهی مأموریت های الهی را می توانند انجام دهند و از آنچه او اراده کند و بخواهد می توانند آگاه شوند و در آنچه او اجازه می دهد تصرف کنند.
از آنچه گفته شد می توان با زبان عرفانی اینگونه تعبیر کرد که: « ائمه مظهر تام اسماء و صفات حق اند. »

مراجعه شود به:

• پرهیز از افراط و تفریط نسبت به مقام ائمه علیهم السلام
• امام عسگری علیه السلام و تبیین مقام ائمه علیهم السلام
• توسل به ائمه علیهم السلام
• ملاک ارزیابی شخصیت ائمه علیهم السلام

منابع:
امام شناسی،‌ ج 5،‌ ص 81 - 83