ساکنان آمریکای شمالی
نخستین مستعمره دائمی اروپایی در شمال آمریکا، سن آگوستین در فلوریدا، بود که در سال 1565 م تاسیس شد. از سال 1590 م به بعد مهاجرین اروپایی برای شروع زندگی تازه در دنیای جدید، عرض اقیانوس اطلس را در می نوردیدند. نخستین مستعمره انگلیسی ویرجینیا نام گرفت که تحت رهبری کاپیتان جان اسمیت بوسیله کشت توتون شکوفا گردید.
زیرنویس عکس
انگلیسی ها به ویرجینیا می رسند
این نقاشی از کتابی است که در سال 1590 م درباره ویرجینیا انتشار یافت.
کشتی می فلاور
در سال 1620 م گروهی از مهاجرین پیورتین که به «زائران» شهرت یافتند، از پلیموت در انگلستان عازم آمریکا شدند تا زندگی جدیدی را در آنجا آغاز کنند. آنان با یک کشتی به نام می فلاور سفر کردند. مهاجرین در محلی که امروزه ماساچوست می نامند، مهاجرنشینی بنا کردند که پلیموت نام گرفت.
زیر نویس عکس
گزارش شاهد عینی سفر
دریایی می فلاور، بدست آمده از دفتر خاطرات یک زائر
55 ـ 1534 م
ژاکس کارتیر فرانسوی، رودخانه «سن لورنس» کانادا را کشف می کند.
89 ـ 1584
دریانورد انگلیسی «سر والتر رالی» می کوشد تا مستعمره ای انگلیسی در ویرجینینا ایجاد کند، اما شکست می خورد.
1607
نخستین مستعمره انگلیسی در ویرجینیا با موفقیت تاسیس شده و به تقلید از نام پادشاه انگلستان، جیمز اول، جیمز تاون نامیده می شود.
1608
دریانورد فرانسوی، ساموئل دوشامپلین، یک مستعمره فرانسوی در منطقه کبک کانادا، ایجاد می کند.
1609
کاشف انگلیسی، هنری هودسون، رودخانه هودسون را برای حکومت هلند، کشف می کند.
1620
کشتی می فلاور حامل زائران، به نزدیکی دماغه کاد در ماساچوست می رسد، همانجایی که آنان مستعمره پلیموت را تاسیس می کنند.
1621
زائران نخستین«روز شکر گزاری» را بر پا می کنند.
1622
نخستین درگیری عمده میان مهاجرین اروپایی و بومیان آمریکا در ویرجینیا بوقوع می پیوندد.
1664
سرزمینهای فرانسوی «فرانسه نو»، واقع در کانادا، به یک ایالت سلطنتی تبدیل می شود.
1664
انگلستان، سرزمینهای هلندی «هلند نو» را تصرف می کند؛ و نام پایتخت از نیو آمستردام به نیویورک تغییر می کند.
1681
ویلیام پن، ثروتمند انگلیسی و پیرو فرقه کویکر پروتستان، مستعمره پنسیلوانیا را تاسیس و در آن آزادی مذهب را تشویق می کند.
سریعا، پس از تاسیس جیمز تاون در ویرجینیا در سال 1607م، ورود گروههای جدیدی از مهاجرین به انگلستان نو در شمال آغاز شد. آنان پناهندگان مذهبی بودند که در جستجوی آزادی برای انجام فرائض مذهبی از انگلستان آمده بودند. جدایی طلبانی (که بعدها به زائران معروف شدند) می خواستن کلیسای انگلستان را ترک کنند و پیورتین ها امیدوار بودند تا کلیسا را اصلاح کنند. زائران در سال 1620 م در پلیموت، واقع در ایالت ماساچوست کنونی، پیاده شدند. موج بزرگ مهاجرت پیوریتن ها یک دهه پس از تاسیس مستعمره نشین بخش ماساچوست آغاز شد.
سالهای اولیه
در نخستین سالهای مستعمره نشین پلیموت برای حفظ حاکمیت خود به سختی تلاش می کرد، اما پس از رسیدن باقی پیوریتن ها مستعمرات انگلستان نو به موفقیت زیادی رسید و به سرعت رشد کرد. مهاجرین انگلیسی از بومیان آمریکا یاد گرفتند که چگونه محصولاتی پرورش دهند. آنان همچنین تجارت پوست که در اروپا به قیمت گزافی فروخته می شد را با بومیان آمریکا آغاز کردند.
شهر خدا
ماساچوست تحت حاکمیت کشیش های کلیسا بود. این شهر جامعه ای سخت مذهبی داشت. مردم تشویق می شدند تا لباسهای ساده پوشیده و وقت آزاد خود را با خواندن کتاب مقدس صرف کنند، در حالیکه از فعالیتهایی مانند رقص ممانعت به عمل می آمد. آنان که فرمان پیورتین ها را نمی پذیرفتند از مستعمره اخراج می شدند. به عنوان مثال یک روحانی شورشی به نام راجر ویلیامز (در حدود 83 ـ 1603م) مستعمره جدیدی را به نام جزیره راد بنیان نهاد. مردمی که خواهان آزادی بیشتری در مسائل مذهبی بودند، به او پیوستند.
از پیوریتن تا یانکی
افراد دیگری نیز، ماساچوست را ترک کردند، زیرا آنان خواهان زمین و مستعمرات جدیدی بودند که در «کن نیک تیکت»، نیوهمپشایر و مین تاسیس شده بود. در اواخر قرن هفدهم، قدرت کشیش های کلیسا رو به کاهش نهاد. مهاجرین به کشتی سازی و بازرگانی بیش از مذهب، اهمیت می دادند.
بومیان آمریکا
گسترش سریع انگلستان نو (و دیگر مستعمره ها در آمریکای شمالی) معضلاتی را میان مستعمره نشینان اروپایی و قبایل بومیان آمریکا سبب شد. در ابتدا بسیاری از بومیان آمریکا به مستعمره نشینان خوش آمد گفته و با آنان به تجارت پوست در برابر الکل و تفنگ، پرداختند. اما با رشد مستعمرات اروپایی، آنان تمام سرزمینهای در دسترس را تصرف کردند، در نتیجه جنگ میان دو گروه در گرفت. اگرچه ابتدا بومیان آمریکا موفقیتهایی کسب نمودند، اما در نهایت از مهاجرین اروپایی شکست خورد به طرف غرب و مرکز قاره آمریکا رانده شدند.
