امام علی علیه‌السلام چهار عامل تباه کردن اصول اساسی، غرور، مقدم داشتن فرومایگان و بهره برداری نکردن از فرزانگان را علل سقوط دولتها می داند. این عوامل از ضعف یا سوء مدیریت مسوولان حکومت ناشی می شود و به تضعیف مشروعیت دولت می انجامد.
ناتمام گذاشتن آرمان نهضتها
متاسفانه تاریخ نهضتهای اسلامی صد ساله اخیر، نشان دهنده نقصی آشکار در رهبری روحانیت است و آن عبارت از عدم ادامه رهبری تا مرحله پیروزی بر دشمن است. در مورد انقلاب اسلامی ایران، هر چند وضعیت متفاوت است; ولی هنوز همه آرمانهای داخلی و خارجی انقلاب جامه عمل نپوشیده است. تلاش در جهت تقویت و اجرای این آرمانها از طریق افزایش آگاهی عمومی و بسیج امکانات، به افزایش اقتدار و استحکام داخلی و نفوذ بین اللملی انقلاب می انجامد.
اختلافات داخلی و استفاده نکردن از نیروهای بالقوه مردم
امام علی علیه‌السلام راز تداوم انقلاب را دوری از تفرقه و تحکیم ارکان دوستی و ترغیب و سفارش به آن معرفی می کند. از دیدگاه امام علیه‌السلام کاشتن تخم نفاق و کینه در سینه، پشت کردن به یکدیگر، ترک یاری هم نوعان و تبدیل الفت و محبت به پراکندگی و تفرقه مهم ترین عامل تهدید کننده بالندگی یک ملت به شمار می رود.
بی تفاوتی نسبت به سرنوشت خویش و کشور
انقلاب برای تداوم خود به حفظ افکار و آرمانهای انقلاب در نسل انقلابی و نسل های جدید نیاز دارد. غیر سیاسی شدن مردم و نخبگان آنها زمینه را برای وقوع تحولات مغایر با اصول انقلاب آماده می سازد. امام خمینی (ره) درباره نقش مردم و ارتباط متقابل با مسوولان می فرماید:
<<هر فردی از افراد ملت حق دارد که مستقیما در برابر سایرین، زمامدار مسلمین را استیضاح کند و به او انتقاد کند و او باید جواب قانع کننده دهد. در غیر این صورت اگر برخلاف وظایف اسلامی خود عمل کرده باشد، خود به خود از مقام زمامداری معزول است>>(صحیفه نور جلد 4 صفحه 90)
