ابتدا به حرفهای او خوب گوش کنید . صبر کنید کودک خوب احساس خود را بیان یا تخلیه کند سپس احساسات اورا شناخته و تصدیق کنید . اغلب دستورات پدر و مادرها خیلی کلی است . مثلاً « کارهای خوب کن » و یا « شلوغ نکن » چنین راهنمایی های کلی ممکن است برای افراد مختلف معانی گوناگونی داشته باشد . اگر رفتاری را که از آنها انتظار داریم به طور مستقیم و به روشنی بیان کنیم . بچه ها بهتر متوجه منظورمان خواهند شد .•
به آنها فرصت انتخاب دهید .
در بسیاری موارد می توانید به آنها انتخاب های محدودی را ارائه کنید تا تصمیم بگیرند و در نتیجه از شما کسب اطلاعات کنند . دادن آزادی در انتخاب٬ به کودک احساس قدرت و تسلط می دهد در حالی که گستاخی او را کم می کند مثال: « وقت خواب است – آیا قبل از خواب به حمام می روی » یا « وقت لباس پوشیدن است خودت لباست را انتخاب می کنی یا من این کار را انجام دهم » .
قاطع باشید در موارد مهم که نتیجه آن عدم پذیرش والدین از طرف فرزندان است باید قاطعانه دستور را پیاده کنیم . دستور قاطع به آنها می گوید که باید رفتار ناخوشایند خود را کنار بگذارند و فوراً آن طور که می خواهید عمل کنند . مثال : اسباب بازی برای پرت کردن نیست . این گونه دستورات همراه با تغییر صدا و به صورت دستور و قیافه جدی بهتر است .
دستورات مثبت به کار ببرید .
بچه ها دستور انجام بده را بهتر از انجام نده می پذیرند . دستورات نکن یا بس کن تنها به آنها می گوید چه کاری قابل قبول نیست ولی توضیح نمی دهد که به جای آن چه کاری باید انجام دهند .
رفتار بد را سرزنش کنید نه بچه بد را هر چقدر هم که رفتاری که از بچه سرزده بد باشد آن رفتار را سرزنش کنید نه خود بچه ها را. به جای گفتن «پسربد» (سرزنش کردن کودک) بگویید : «دعوا ممنوع» (تقبیح رفتار)
لحن استفهامی (سوالی) داشته باشید .
این موجب می شود اولاً کودک کمی فکر کند و دوماً فرصت جواب داشته باشد سوماً جلوی لجبازی کودک گرفته شود .
سعی کنید شما به دنیای کودک وارد شوید .
سعی کنید شما به دنیای کودک وارد شوید نه اینکه کودک را وادار کنید مثل بزرگترها رفتار کند و به دنیای شما وارد شود . باید ببینید کودک در چه سنی هست . هر سن خصوصیات خاص خود را دارد یک بچه ۳ ساله لجباز است وا ین ماهیت سن اوست . یک بچه ۴ ساله شیطان است . یک بچه ۶ ساله نمی تواند مانند بزرگترها مبادی آداب باشد . نباید کودک را به خاطر اینکه مانند ما رفتار نمی کند سرزنش کنیم . باید سن او را درک کرده و وارد دنیای او شویم تا ارتباط بهتری با کودک ایجاد کنیم . البته ممکن است برخی روشها منطبق با نوع تربیت و فرهنگ خانواده شما نباشد روشهایی که فکر می کنید در خانه شما قابل اجراست را بکار ببرید.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
گاهی فرزندان ما برای عملی که انجام داده و یا از انجام آن سرباز زده‌اند دلایلی دارند که متأسفانه اجازه عرضه آن را ندارند. به طفل باید میدان داد که حرف خود را بزند، دلایل خود را عرضه کند و مطالب و منطق خود را اگر چه کسل کننده است، بیان نماید. همچنین کودکان ما نیاز به خودنمایی دارند و ما تا حدودی که این امر موجب لوس شدن و غرور کودک نشود باید بپذیریم و بگذاریم کارهای ظاهراً مهمی که او انجام داده روشن شود، پیشرفت و ترقیات خود را عرضه کند و گفتنی ها را اعلام نماید.
در رابطه با موضوع جاری می‌توانید به لینکهای زیر نیز مراجعه نمایید.
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
ناشناس
در : پنج شنبه 06 بهمن 1384 [08:34 ]
> گفتگو با کودکان
سلام این یه پاسخ نیست در واقع یه سوال دارم
پسر 7ساله من از اینکه بهش بگیم کاری رو انجام بده خوشش نمیاد
مثلا وقتی بهش میگم بشین مشقت رو بنویس میگه : تو نگو خودم مینویسم ...
این قضیه در مورد دختر 20 ساله ام هم صدق میکنه از همان کودکی اینطوری بوده و هست میگه مامان وقتی شما میگی کاری رو انجام بدم دیگه دلم نمیخواد اون کارو انجام بدم ولی اگه نگید خودم انجام میدم ....
فکر میکنید دلیلش چی باشه ؟ این واقعا برام یه سواله
معمولا وقتی کاری رو ازشون میخوام بطور غیر مستقیم مطرح میکنم تا نتیجه بگیرم مثلا میگم دخترم تو امروزحالشو داری گردگیری کنی؟
یا پسرم الان میری مشقت رو بنویسی ؟
امیدوارم بتونید کمکم کنید و بگید دلیل این سرپیچی چی میتونه باشه
پیشاپیش از پاسخ شما سپاسگزارم
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
صحبتهای شما کاملا صحیح است.اکثریت قریب به اتفاق فرزندان از کودک گرفته تا نوجوان و جوان ، دارای این روحیه هستند که وقتی چیزی به طور مستیم به آنها گفته می‌شود، حتی اگر به یقین بدانند که به صلاح آنهاست، بر خلاف آن عمل می‌کنند.
وقتی فرد کم سن است ( کودک یا نوجوان)، علاقه شدیدی به وارد شدن به جمع بزرگترها و مطرح بودن و مورد توجه آنها بودن دارد، در نتیجه وقتی به او دستوری داده می‌شود یا از انجام کاری نهی می‌شود، چون احساس می‌کند دیگران او را در مرتبه‌ای پایین‌تر تصور می‌کنند که توانایی درک کافی ندارد، ناراحت می‌شود و از آنجا که توان تجزیه و تحلیل دقیق مسائل را ندارد،سعی می‌کند با روشهای خاص خود ( بی اعتنائی ، لج کردن و ...) که به نظر خودش درست و کاراست ، این عدم رضایت خود را اعلام کند.
در مورد جوانان هم ، چون جوان دارای غرور و شکنندگی خاصی است و خود را موجودی به تکامل رسیده تصور می‌کند از اینکه حرفی یا دستوری مستقیما به او گفته شود ناراحت شده و آن را در منافات با روحیه استقلال طلب خود می‌بیند.
در برخورد با فرزندان در هر سنی که باشند نوع رفتار و لحن گفتار ، در ایجاد نوع رابطه بین والدین و فرزندان بسیار تعیین کننده است.پس چه خوب است که برای داشتن روابط صمیمی و دوستانه با فرزندمان ، از راه فطرت به او نزدیک شویم و مسائل را کمی هم از دیدگاه او ببینیم و روشهای غیر مستقیم را به دستورات صریح ترجیح دهیم.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
ارسال ها: 411
ارسال ها: 1813
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!