مدت زیادی است که این مسئله رنجم می دهد و این رنجش کم و زیاد می شود اما همچنان باقی است.با دیدن فیلم هایی از جنس فیلم های حاتمی کیا این رنجش به قله می رسد و بعد از مدتی از سر فراموشی یادمان می رود.
وضعیت جانبازان افتضاح است تعارفی نداریم نه از نظر روحی تامینند و نه از نظر معیشتی.برای این جامعه کوچک که هر ساله از جمعیت آنان کم می شود چه کرده ایم؟ شاید الان روی صندلی راحت نشسته اید و فنجان چای گرم بغل دستتان است و داریر سعی می کنید در مورد وضعیت اسف بار جانبازان فکر کنید؛نمی شود این طور فکر کرد.باید یک شب دردهای جانبازان شیمیایی را تحمل کرد تا بتوانیم به عمق فاجعه پی برد.
عدهای 20 سال پیش رفتند و برای راحتی ما جنگیدند و ما افتخار کردیم و حالا ما باید برای راحتی آنها تلاش کنیم و آنها افتخار کنند.کاری با درست بودن یا نبودن جنگ،هدف جنگ ، اشتباهات جنگ ندارم باید و باید به این عزیزان خدمت کرد و نباید احساسی برخورد کرد.
معمولا بعد از مدتی همه مسائل یادمان می رود، اما باید درست و منطقی فکر کنیم و نتیجه اش را به عنوان بک راه کار ابراز کنیم.
امتیاز: 3.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
حرفهای شما کاملا درسته . شک نکنید .
یه مدتی است که دارم با خودم تمرین می کنم . از وقتی از خونه خارج می شم با خودم فکر می کنم که یه ویلچری هستم .
از خودم می پرسم که می تونم مثل دیگران سوار اتوبوس یا تاکسی بشم ؟ می تونم مثل دیگرون وارد جاهایی بشم که پر پله است ؟
می تونم مثل دیگران ..........
می دونید جوابم به این همه سوال که تو ذهنمه چیه ؟
نه
امتیاز: 3.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
جالب اینجاست که همین قشر بی بضاعت نه صدایشان در میآید که آه و ناله کنند و نه کسی به دردلشان گوش می دهد معمولا در مسابقات ورزشی هم مقام های بالایی کسب می کنند و بازهم مانند ایام جنگ افتخارآفرینی می کنند اما هیچ وقت نتوانسته ایم ذره ای از ایشان سپاسگزاری کنیم.
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!