ما عادت کرده‌ایم به اینکه فضا سه بعد دارد. البته در نسبیت ، بعد زمان را هم در نظر میگیریم و میگوییم فضا – زمان چهار بعد دارد. و بعد چهارم بعد زمان است به این معنا که بعد زمان و مکان به هم وابسته هستند. اما وقتی به فیزیک زیر اتمی وارد میشویم، به دلیل نیاز به توضیح بعضی از پدیده‌ها و برای فهم اینها فیزیکدانان متوسل به نظریه‌هایی شده‌اند که این نظریه‌ها دیگر در چهار بعد فرمولبندی نمیشوند.
استوانه‌ای را در نظر بگیرید! این استوانه سه بعدی است. حال فرض کنید که قطر استوانه ثابت بماند ولی طول این استوانه خیلی دراز بشود. در این صورت در مقابل یک چنین طولی ، دیگر قطرش به نظر نمی آید. یا اینکه مثلاَ یک سیگار را خیلی نازک بکنیم. در این صورت درست است که این سیگار سه بعدی است اما آنقدر نازک است که ما آن را مثل یک نخ و یک چیز یک بعدی می بینیم.
حالا فرض کنیم که مثلاً عالم ده بعدی است (چهار بعلاوه شش) ، آن شش بعد دیگر آنقدر نازک است که دیده نمیشود و ما فقط آن چهار بعد را می بینیم یعنی سه بعلاوه یک بعد را (طول ، عرض ، ارتفاع و زمان) را می بینیم. این آن تفکری است که در این نوع نظریه‌ها وارد میشود، نظریه‌هایی که به سبک کالوتسا و کلاین بعدهای فضا را فشرده میکند و از آن چهار بعد باقی میگذارد.
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 1813
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!