میزر یک چشمة همدوس تکفام تابش الکترومغناطیسی است. واژة میزر سرنامی است که از حروف اول عبارتی انگلیسی که به معنی «تقویت میکروموج از طریق گسیل تحریکی تابش» است. گرفته شده است. چشمه‌های نور همدوس در ناحیة طول موج‌های مرئی و نزدیک مرئی را لیزر می‌گویند.
گسیل تحریکی اساس عملکرد میزر است. سامانه‌های اتمی، مولکولی و حالت جامد دارای مجموعه‌ای از حالت‌ها یا ترازهای انرژی هستند. اگر به سامانه انرژی اضافه شود، سامانه می‌تواند از حالت پایین انرژی به حالت برانگیخته گذر کند. سپس این حالت می‌تواند تحریک شود تا گذاری به حالت انرژی پایین‌تر داشته باشد، و یک فوتون با ویژگی‌های مشابه یا فوتونی که باعث گذار شده است گسیل کند.
جسمی که در آن فرایند میزر رخ می‌دهد مانند محیط تقویت کنندة فوتون از طریق گسیل تحریک شده عمل می‌کند. تک فوتون ورودی باعث گسیل یک فوتون دیگر که عیناً مشابه آن است می‌شود. این دو فوتون دوتای دیگر را تحریک می‌کنند، و بدین ترتیب تعداد فوتون‌ها به صورت نمایی رشد می‌کند. برای این که فرایند گسیل تحریکی منجر به میزر شود، باید جمعیت بیشتری در حالت بالاتر نسبت به جمعیت حالت پایین‌تر وجود داشته باشد (وارونی جمعیت).
میزر از محیط تقویت کنندة مناسبی تشکیل می شود که در داخل یک کاواک میکروموج، که با بسامد تشدیدی میزر تنظیم شده است، قرار دارد. وارونی جمعیت باید به گونه‌ای در محیط ایجاد (پمپ) شود. شروع عملکرد میزر از طریق گسیل خود به خودی و یا از طریق گسیل تحریکی یک چشمة میکروموج خارجی امکان پذیر می‌شود.
میزر را چارلز تاونز در سال 1951 پیش‌بینی کرد، و برای نخستین بار در سال 1954 توسط خود او و جیمز گوردون و هربرت زایگر در باریکه‌ای از آمونیاک به نمایش گذاشته شد. نیکولای باسوف و الکساندر پروخوروف تقریباً در همان زمان نوعی میزر را مطرح کردند.
The first maser
Charles H. Townes (left), winner of the 1964 Nobel Prize for Physics, and associate James P. Gordon in 1955 with the first maser.
ارسال ها: 2228
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!