دیواره‌ی حوزه‌های مغناطیسی (دیوارۀ بلوخ) مرزهای باریکی (حدود ۱۰ تا ۱۰۰ نانومتر) بین مناطقی هستند که گشتاور‌های مغناطیسی در یک طرف آن به سمت بالا و در طرف دیگر به سمت پائین است. در این مرزها٬ گشتاور‌های مغناطیسی به شکل ناگهانی از یک جهت‌گیری به جهت‌گیری دیگر چرخش نمی‌کنند٬ بلکه این تغییر به تدریج انجام می‌شود.
وقتی این دیواره‌ها حرکت می‌کنند٬ رفتارشان شبیه یک نوار کشسان سفت است که بر روی یک سطح می‌لغزد. این‌که این دیواره‌ها چگونه حرکت می‌کنند به چشم‌انداز انرژی پتانسیلی وابسته است که با آن مواجه می‌شوند. در این چشم‌انداز انرژی٬ فرورفتگی‌ها یک مقاومت کوچک به نمایش می‌گذارند درحالی‌که پیک‌های انرژی شبیه سدّهایی عمل می‌کنند که غلبه بر آن‌ها بسیار دشوار است.
دیواره‌ی حوزه‌های مغناطیسی را می‌توان در ساخت انواع جدیدی از قطعات اسپین‌ترونیک بکار بست. به عنوان نمونه‌ای از این قطعات می‌توان حافظه‌های racetrack را نام برد که در آن داده‌ها به شکل دنباله‌ای از حوزه‌های مغناطیسی در طول یک نانوسیم ذخیره می‌شوند.
تک‌بیت‌ها با حرکت دادن این دنباله‌ها در طول نانوسیم و در قطعاتِ نوشتن و خواندن مغناطیسی ذخیره و بازیابی می‌شوند. یک تراشه‌ی racetrack معمولی شامل آرایه‌هایی از نانوسیم‌ها با درازای حدود چند میکرون و پهنای حدود ۳۰ میکرون است که می‌تواند هزاران گیگابایت از داده‌ها را ذخیره کند. در چنان قطعاتی٬ پژوهش‌گران نیازمند آن هستند تا موقعیت یک دیواره‌ی حوزه‌ی مغناطیسی را به دقت کنترل کرده و حتی این دیواره‌ها را در طول یک نانوساختار حرکت دهند. این که قادر باشیم تا چنان «عوارض» مغناطیسی برای دیواره‌ها را توصیف کنیم٬ گامی مهم محسوب می‌شود اما انجام آن به دلیل کمبود ابزارهای مناسب تاکنون با دشواری‌هایی روبرو بوده است.
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 2228
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!