مفهوم زمان ، مفهومی بدیهی است . هر ساعت ، هر روز و هر سال به ترتیب شامل مقدار معینی دقیقه ، ساعت و روز است. ما به ندرت ، اما ، درباره ی سرشت و طبیعت بنیادی زمان فکر می کنیم. زمان بدون توقف می گذرد ، و ما گذر آن را با ساعت و تقویم مشاهده می کنیم. هنوز نمی توانیم آن را با میکروسکوپ مطالعه کنیم و یا با آن ازمایشی انجام دهیم. با این همه زمان می گذرد و ما نمی توانیم بگوییم با گذشت آن دقیقا چه چیزی رخ می دهد.
زمان تغییر بدون توقفی ، همچون حرکت دایره ای زمین به دور خورشید ، را نشان می دهد. مفهوم گذر زمان با مفهوم فضا قرابت دارد. بنا بر نظریه ی نسبیت عام ، از حدود ۷/۱۳ میلیارد سال پیش ، پس از مهبانگ فضا یا کیهان پدید آمد. پیش از آن همه ی ماده در نقطه ای بسیار ریز فشرده شده بود. این نقطه محتوی ماده ای بود که خورشید ، زمین ، ماه و همه ی اجرام سماوی از آن به وجود آمدند تا به ما درباره ی گذر زمان بگویند. پیش از مهبانگ نه فضایی بود و نه زمانی .
کاری انکویست استاد کیهان شناسی می گوید : در نظریه ی نسبیت عام مفهوم زمان با مهبانگ شروع می شود شبیه خطوط عرض های جغرافیایی که همه از قطب شما شروع می شوند و شما نمی توانید به نقطه ای شمای تر از قطب شمال بروید.
یکی از منحصرترین ویژگی های زمان این واقعیت است که توسط حرکت اندازه گیری می شود و علاوه بر این از طریق حرکت آشکار می شود. بنا بر نظریه ی نسبیت عام ، گسترش فضا می تواند باعث رمبش کیهان شود.یعنی همه ی ماده دوباره در نقطه ای جمع شود و به این ترتیب به پایان مفهوم زمان آن گونه که ما می دانیم برسیم.
انکویست می گوید : آخرین رصدهای انجام شده نه تنها ایده ی رمبش کیهان را تایید نمی کند ، بلکه فاصله های درون -کهکشانی با آهنگ سریع تری در حال افزایش است.
ارسال ها: 2228
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!