چرا مسابقه در مسير مستقيم معمولاً سريع تر از مسابقه در مسيرى خميده به همان طول است؟ وقتى مسير مسابقه تخت و بيضوى باشد، چرا دونده ى خط بيرونى به دونده ى خط درونى امتياز دارد، گرچه مسافت هاى هردو مسير يكسان است؟ چرا سرعت دويدن در چنين مسيرى به شكل بيضوى بستگى دارد؟
پاسخ: با ورود به مسير خميده، دونده كُند مى شود؛ با خروج از اين مسير، دونده دوباره تا سرعت اوليه در مسير مستقيم شتاب مى گيرد. در هر چرخشى، نيروى مركزگرايى به سوى مركز دوران لازم است. در اين جا، نيروى مركزگرا را نيروى اصطكاك وارد بر كفش هاى دونده تأمين مى کند.
در مدتى كه اين نيروى درون سو وارد مى شود ، بدن دونده به طرف خارج پيچ متمايل می شود، به طورى كه گويى به بيرون پرت مى شود. . بنابراين، دونده ، براى حفظ تعادل، از سرعت خود مى كاهد تا با كاهش نيروها و تمايل به داخل، تمايل به بيرون پيچ را جبران كند. هرچه پيچ تندتر باشد، دونده بايد بيشتر كُند و خم شود. بنابراين، معمولاً كسى كه در خط بيرونى (كه خميدگى كمترى دارد)مى دود به كسى كه در خط داخلى(كه خميدگى بيشترى دارد) مى دود، امتياز دارد.
وقتى مسیر تخت و بيضوى باشد، دويدن در بخش هاى خميده است كه سرعت دويدن را تعيين مى كند. به طور كلى، در مسير بيضوى عريض مسابقه اى سريع تر مسير بيضوى باريك امكان پذیر است، زيرا خميدگى بخش هاى مسير بيضوى عريض كمتر از دورهاى تند مسير بيضوى باريك است. بهترين هندسه ى مسير( البته غير از يك مسير مستقيم) دايره است؛ زيرا خميدگى آن از هم كمتر است.
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 2228
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!