تتراتوتوکسین نخستین بار در دهه‌‌ی 1960 از سمندر آبی استخراج شد. وقتی شیمیدان‌ها ساختمان مولکولی آن را بررسی کردند، متوجه شدند این زهر با تمام زهرهایی که تا آن زمان با آن‌ها رو به رو شده بودند، تفاوت دارند. این ترکیب، نه استروئید بود، نه کربوهیدارت و نه آلکالوئید. حتی از اسید آمینه‌های شناخته شده هم نبود: مولکول کوچکی که ساختمان قفس‌مانند بی‌نظیری دارد و بر دستگاه عصبی تاثیر می‌گذارد و سه اتم هیدروژن عامل پیامدهای هولناک آن هستند. این سه اتم با کمک یک‌دیگر یک گروه گوانیدیوم را می‌سازند.
وقتی زهر به بدن قربانی وارد می‌شود با اثر بر کانال‌های سدیم سلول‌های عصبی را از کار می‌اندازد. گروه گوانیدیم به طور محکم به ورودی کانال متصل می‌شود. به عبارت دیگر، این مولکول همانند درپوشی عمل می‌کند که به طور برگشت‌پذیر روی دهانه‌ی کانال‌های سدیمی آکسون‌های عصب قرار می‌گیرد و از پیام‌رسانی عصبی جلوگیری می‌کند. در واقع تتراتوتوکسین، مانند کلیدی که به نادرست درون قفلی شده است و به آسانی هم بیرون نمی‌آید، کانال‌های سدیمی را می‌بندد و به این ترتیب، از جابه‌جایی یون‌های سدیم از خلال غشای پلاسمایی سلول‌های عصبی جلوگیری می‌کند. یادآور می‌شود که جریان یون‌های سدیم برای جابه‌جایی عادی پیام عصبی ضروری است.
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 164
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!