ML یک زبان برنامه نویسی تابعی است که به وسیله ی رابین میلنر و دیگران در اواخر دهه ی 1970 در دانشگاه ادین برگ گسترش یافت، قواعد نحوی آن الهام شده از ISWIM است. از لحاظ تاریخی، ML سمبل یک فوق زبان است چون تصور شده که تاکتیک های آزموده در ثابت کننده نظریه LCF را توسعه داده است (زبانی که ML فوق زبان آن بود pplambda است، یک ترکیبی از حساب نسبی مرتبه اول و حساب lambda چند ریختی نوع دار.

ML گاهی زبان تابعی غیر کامل نامیده می شود، چون امکان برنامه نویسی آمرانه را می دهد و بنابراین اثرات جانبی بر خلاف زبان های برنامه نویسی تابعی مانند Haskell در آن وجود دارد.

ویژگی های ML شامل استراتژی ارزیابی فراخوانی با مقدار، توابع کلاس اول، مدیریت حافظه اتوماتیک در حین جمع آوری زباله، چند ریختی پارامتری، نوع دهی استاتیک، استنباط نوعی،نوع داده ای جبری،تطابق الگو و مدیریت استثنا می باشد. این ترکیب ویژه از مفاهیم امکان تولید یکی از بهترین کامپایلرهای موجود را می دهد ].

امروزه زبان های مختلفی در خانواده ی ML وجود دارد؛ معروف ترین آن SML است (ML استاندارد) و Objective Caml). نظرات ML روی زبان های دیگر، به ویژه آنهایی که در دانشگاه ها طراحی شده اند تاثیر گذاشت. نمونه های آن شامل Cyclone و Nemerle است.

قدرت ML اغلب در طراحی و دستکاری زبان به کار می رود (کامپایلرها، تحلیلگرها، ثابت کننده های نظریه)، اما ML همچنین در بیوانفورماتیک، سیستم های مالی، بانک های اطلاعاتی شجره ای، برنامه ی سرویس دهنده / سرویس گیرنده ی نظیر به نظیر و ... کاربرد دارد.