پیامبران و امامان انسان هایی بودند که بر اساس حرکت به سوی الله در اوج کمال قرار داشتند و به مرتبه ای رسیده بودند که تمام اعمال و سخنان و نیّاتشان الهی گشته و ذرّه ای خودیّت برایشان باقی نمانده بود.
چنین موجودی دارای مقام عصمت است یعنی هیچ نکته منفی در هیچ یک از ابعاد وجودیش در سراسر زندگی وجود ندارد و دقیقا به همین دلیل پیامبر یا امام هم می‌شود، یعنی مقام هدایت انسان ها به او واگذار می شود و خداوند اطاعت او را مثل اطاعت از خودش بدون هیچ شرطی واجب می‌گرداند: “
اطیعوالله و اطیعوالرّسول و اولی الامر منکم” (از خدا و
رسول و
اولی الامر که ائمه هدی علیهم السلام هستند اطاعت کنید.)
بر این اساس، نه تنها گفته‌های آنان حجّت است، بلکه سیره عملی و رفتار او هم حجّت است. یعنی با درک صحیح، می توان از آنها پیروی کرد.
مراجعه شود به:
سیره عملی و مکارم اخلاق امام هفتم