امام حسین علیه السلام با حاکمان زمان خویش در خور شأن آنان برخورد می نمود و پاسخی مناسب و شایسته گفتار آنان می داد.
روزی
عمرو بن عاص به امام حسین علیه السلام گفت: چرا فرزندان ما زیادتر از فرزندان شما هستند ؟
حضرت در پاسخ به شعر یکی از شاعران عرب استشهاد فرمود که: پرنده های بی ارزشی که صید نمی شوند جوجه های زیادی دارند، ولی باز شکاری کم فرزند دارد.
عمر و عاص گفت: چرا سبیلهای ما زودتر از سبیلهای شما سفید می شود؟
حضرت پاسخ داد: دهان زنان شما بد بوست، هر گاه یکی از شما نزدیک زنش شود وی در صورت او می دمد و از آن سبیلش سفید می شود.
عمرو بن عاص گفت: چرا ریش های شما پر تر از ریش های ماست!
حضرت این آیه را تلاوت کرد: «والبلد الطیب یخرج نباته باذن ربه والذی خبث لا یخرج الا نکدا »*؛ سرزمین پاکیزه گیاهانش به فرمان پروردگارش می روید، اما سرزمین های بد طینت جز گیاه ناچیز و بی ارزش از آن نمی روید.
معاویه به عمروعاص گفت: به حقی که من بر تو دارم ساکت شو که او فرزند علی بن ابی طالب است.
امام حسین این شعر را خواند:«ان عادت العقرب عد نالها » «و کانت النعل لها حاضره » «قد علم العقرب و استیقنت » «ان لا لها دنیا و لا آخره »؛
اگر عقرب به طرف ما بیاید ما نیز به طرف او می رویم و کفش ما برای او آماده است.
عقرب می داند و یقین دارد که نه دنیا دارد و نه آخرت.
منابع:
بحار الانوار، ج 44، ص 209، حدیث 5- مناقب آل ابی طالب، ج4، ص 67.
مراجعه شود به:
پاسخ امام حسن علیه السلام به معاویه