حضرت فاطمه ‏فرمود:« وقتی عمر و قنفذ و خالدبن ولید و عده‏ای دیگر به در خانه ما آمدند و خواستند با هیزم، خانه‌ی ما را آتش بزنند، من در چهارچوب در ایستادم و آنها را به کعبه و به پدرم قسم دادم که از ما دست بردارند. در این هنگام عمر تازیانه‏ای را که در دست قنفذ بود گرفت و آن چنان بر بازوی من زد که تازیانه به دور بازوی من پیچید و جای آن مانند بازوبند ورم کرد؛ سپس با پای خود، در را به پهلوی من کوبید؛ به طوری که من با صورت به زمین خوردم، در حالی که آتش زبانه می‏کشید و صورت مرا می‏سوزاند. سپس به صورتم سیلی زد، به طوری که گوشواره‏هایم از گوشم پاره شد و مرا درد زایمان گرفت و فرزند بی‌گناهم، محسن، سقط شد.»

منابع:

• بحارالانوار، ج 30، ص 348.
• فاطمة الزهراء رحمانی/ 531/ 26.

مراجعه شود به:

• هجوم به خانه وحی