جابربن عبدالله انصاری از رسول خدا صلی الله علیه و آله درباره علی ابن ابیطالب پرسید.
پیامبر فرمود:« آه، آه ای جابر، از بهترین مولودی که پس از من به دنیا آمده است، می‌پرسی! خداوند علی را به صورت نوری از نور من آفرید، مرا نیز به صورت نوری از نور او آفرید و هر دوی ما را به صورت نور واحدی از نور خودش آفرید.
خداوند ما را پنجاه هزار سال پیش از آنکه آسمانی بیافراشد، زمینی بگسترد و تاریکی و روشنایی و دریا و هوایی را بیافریند، آفرید؛ آنگاه خودش را تسبیح کرد، ما نیز او را تسبیح کردیم، خودش را تقدیس کرد، ما نیز تقدیسش کردیم، و بزرگی خودش را ستود، ما نیز او را ستودیم. سپس پاداش تسبیح و تقدیس و ستایش ما را عطا فرمود: از تسبیح من آسمان را آفرید و آن را برافراشت، زمین را آفرید و گستراند، و دریاها را آفرید و عمق بخشید. از تسبیح علی نیز فرشتگان مقرب را آفرید.
به همین جهت از آغاز خلقت ملائکه تا قیامت، هر گاه فرشتگان تسبیح کنند، آن تسبیح برای علی و شیعیان او منظور خواهد شد.»

منابع:

• بحارالانوار، ج 35، ص 99، حدیث 33 ------ فضائل