ناصر اطروش
اطروش, لقب ابو محمد حسن بن علی, مشهور به ناصرِ کبیر است. او در جنگ هایی که به همراه
محمد بن زید داعی انجام داده بود به سبب اصابت سلاح دشمن و یا احیاناً به جهت شکنجههایی که در زمان اسارتش در زندان رافع بن هرثمه تحمل کرده بود، گوشش آسیب دید و به همین جهت به ناصر اطروش به معنی کر شهرت یافت.
او بعد از واقعه محمد بن زید و غلبه
سامانیان بر ولایت طبرستان، به ولایت
دیلم رفت و آن جا در طی سال ها اقامت همچون فقیهی زاهد اوقات خود را در نشر علم و ترویج دین مصروف داشت که به تدریج طوایف دیلم را به اسلام و مذهب زیدیه علاقمند کرد و در نواحی دیلم مسجدهایی نیز بنا نمود.
سید ناصر با آن که در نزد محمد بن زید با نظر سوء ظن نگریسته می شد و داعی دوم، چون او را از
داعیه قدرت طلبی و فرصت جویی خالی نمیدید به او اعتماد زیادی نداشت.
سید ناصر، در این مدت که به
ترویج مذهب زیدی و تعلیم فقه و عقاید در ولایت دیلم اشتغال داشت، مکرر اشعاری در مرثیه داعی میسرود و خاطره او را نزد مریدان زنده نگه میداشت.
از این رو، به تدریج خاطره دوران امارت محمد بن زید با تصویری درخشان تر از آن چه در واقعیت بود، در نزد اکابر دیلم و
طبرستان احیاء شد و بالاخره ناخرسندی از ادامه حکومت بیگانه در داخل ولایت نیز محرک بروز ناآرامی هایی شد.