امام صادق علیه السلام می فرماید:
رسول خدا صلی الله و آله در خانه
ماریه قبطیّه، یکی از همسرانش، در بستر بیماری بود و مردم دسته دسته برای عیادتش می‌آمدند.
امیرالمؤمنین علی علیه السلام وارد شد و خواست نزدیک رسول خدا بنشیند، ولی جایی برای نشستن نیافت.
رسول خدا که این صحنه را دید و متوجه شد مردم برای نشستن به او جا نمی‌دهند، با صدای بلند فرمود:« ای مردم، برای علی جا باز کنید.»
آنگاه دست علی را گرفت و کنار خود در بسترش نشاند و فرمود:« ای مردم، اینان اهل بیت من هستند و اکنون که من زنده و در میان تان هستم، آنها را خوار می کنید! آگاه باشید که اگر از میان شما رفتم، خداوند همیشه حاضر و ناظر شماست. آسایش و راحتی و بهشت و بشارت الهی و دوستی و محبت من برای کسی است که علی را امام خویش بداند، ولایتش را بپذیرد و در برابر علی و ائمه پس از او، تسلیم باشد. بر من واجب است که چنین کسی را مشمول
شفاعت خویش کنم.»
منبع:
- بحارالانوار، ج 36، ص 26، حدیث 23 ------ بصائر الدرجات
مراجعه شود به: