در
قرآن مجید آیات فراوانی است که علم غیب را منحصر در خداوند می‌سازد، از جمله:«
قل لایعلم الغیب الا الله» ( بگو جز خدا غیب نمی داند.) و آیاتی هست که حتی
رسول گرامی اسلام نیز دسترسی به غیب را برای خود محال می‌داند، از جمله: «
ولوکنت اعلم الغیب لاستکثرت من الخیر» (اگر غیب می دانستم اموال فراوانی فراهم می آوردم.)
اکنون سوال این است که این آیات چگونه با این اعتقاد که
ائمه اطهار علیهم السلام علم غیب داشتند منافات ندارد.
پاسخ این است که آیه‌ای در قرآن، علم غیب را در انسان‌ها با اذن خدا ممکن می‌داند: «
عالم الغیب فلایظهر علی غیبه احدا الا من ارتضی من رسول. . .» _سوره جن، آیه 26.27_ (خدا دانای غیب است و هیچ کس را بر غیب خویش مطلع نمی‌سازد مگر کسی را که پیامبر پسندیده است.)
اصولا در قرآن تأکید بر این است که فضائل مختلف از جمله علم و قدرت و ... منحصرا در اختیار خداست و اگر در کسان دیگر هم باشد، از جانب خدا و با اذن اوست. پس بنا بر آیات فوق هیچ کس به طور مستقل از خداوند علم غیب ندارد اما خداوند به هر کس بخواهد این علم را می‌دهد.
مراجعه شود به:
امام حسن علیه السلام و خبر از غیب
امام رضا علیه السلام و خبر از غیب
خبرهای غیبی
منابع:
قرآن کریم.