ضرورت هماهنگی دعا و عمل

در اینکه انسان برای رسیدن به مقاصدش باید مردانه وارد میدان عمل شود بحثی نیست و در اینکه دعا نیز نقش مؤثری در زندگی انسان دارد نیز بحثی نمی باشد. مهم جمع بین این دو مطلب است.

در فرهنگ اسلامی همانطور که به «عمل» بها داده شده، به «دعا» نیز اهمّیّت داده شده است، دعای بدون عمل و عمل بدون دعا هر دو روش ناقصی است، عمل پوسته کار است و دعا روح آن، هم باید عمل نمود، هم باید دعا کرد.
هیچیک موجب بی نیازی از دیگری نیست، وقتی بیمار شدی باید پیش طبیب بروی، نسخه بگیری، آن را به دقّت عمل کنی و در عین حال برای خوب شدنت دعا هم بکنی هر دو لازم است.

در روایات اسلامی بعنوان نمونه آنانی که فقط به محور دعای بدون عمل چنگ می زند ناموفّق معرفی شده اند، مثلاً در روایتی می فرماید:
دعای چند دسته مستجاب نمی شود:

1- کسی که بدون کار و تلاش نشسته و از خدا طلب روزی می کند به چنین شخصی خداوند می فرماید: « روزی را در کار کردن گذاشته ام، برخیز و همّت کن. »

2- کسی که با همسرش ناسازگاری دارد و علیه او دعا می کند که مثلاً مریض شود یا بمیرد، خداوند می گوید: « علاج او بدست توست، طلاقش بده و هر کدام بدنبال زندگی جدید و پیدا کردن شریک زندگی جدید بروید، دعای ترا نمی پذیرم. »

3- کسی که به دیگری پولی قرض داده و سند نگرفته و حال که او انکار می کند، علیه وی دعا می نماید، خداوند می فرماید: « دعایت را مستجاب نمی کنم، من گفتم برای هر قرضی باید سندی تنظیم کنی، چرا تخلف کردی؟» زندگی انسان مؤمن پر است از صحنه های دعا و عمل، هم بخوبی تلاش می کند هم بخوبی از دعا بهره می برد.