زید بن صوحان


زید بن صوحان عبدی از بزرگان قبیله عبدالقیس و از تبار ربیعه بود. او در سال‌های ظهور اسلام، در بلاد عمان در ساحل خلیج فارس دیده به جهان گشود. پدر وی، صوحان، از بزرگان قبیله بود که همه مردم وی را به دیده احترام می نگریستند.
برادران او، صعصعه و سبحان عبدی، نیز از شخصیت‌های والامقام اسلامی و از شیفتگان خاندان پیامبر بوده‌اند.
زید به همراه گروهی از مردان خود در سال نهم هجرت و در عام الوفود* به مدینه آمد و پس از دیدار رسول خدا اسلام آورد. در همان سال، پیامبر خدا جانبازی و مقام والای وی را پیشگویی نمود و فرمود:«زید یک دست خود را در راه خدا فدا خواهد کرد و آن دستش زودتر از خودش به بهشت خواهد رفت. سپس خود او نیز به دستش ملحق خواهد شد.»
نقل است که دست او در نبرد نهاوند یا قادسیه قطع شد. زید پس از رحلت رسول خدا نیز از بزرگان شیعه و از پیروان راستین امام علی علیه السلام بود و از زمره معترضان به عثمان بود. از این جهت عثمان وی را به شام تبعید کرد.
در جنگ جمل که زید در کوفه ساکن بود، عایشه به وی نامه نوشت و وی را فرزند خاص خود خواند و گفت:«در خانه بنشین و مردم را از علی برگردان.»
زید نیز در پاسخ نوشت:«تو به کاری ماموری و ما نیز به کار دیگری. تو به نشستن در خانه و ما به جهاد در راه خدا سزاوارتریم. اکنون تو کار ما را به دست گرفتی و ما را به کار خود فرمان می دهی‍‍!»
زید در جنگ جمل در سپاه امام علی علیه السلام بود، فرماندهی و پرچمداری جنگجویان قبیله ربیعه را بر عهده داشت و سرانجام در سال 36 قمری در همین نبرد به شهادت رسید. در هنگام شهادتش امام علی علیه السلام به بالین وی آمد و او را ستود. او نیز ضمن ستایش از مولای خود گفت:«من از روی بصیرت و آگاهی و بر اساس حدیث غدیر «من کنت مولاه فعلی مولاه» به شما ایمان آورده‌ام.»
او وصیت کرد که پیکرش را با همان لباس خونی رزم به خاک بسپارند.

  • سال نهم هجرت، پس از قدرت یافتن اسلام و فتح مکه، نمایندگان سایر قبائل عرب از مناطق مختلف به مدینه آمدند، به حضور پیامبر رسیدند، اسلام آوردند و اظهار اطاعت و تسلیم نمودند. به همین دلیل، این سال «عام الوفود» نامیده شد.

منابع :
الاصابه ج 1، الاستیعاب ج 1، اسد الغابه ج 2، اعیان الشیعه ج 7، قاموس الرجال ج 3


تعداد بازدید ها: 13058