امام حسین علیه السلام از
مکه نامه ای به هر یک از بزرگان
بصره نوشت که از نظر مضمون تفاوتی با یکدیگر نداشت. افرادی که نامه امام را توسط سلیمان (1) غلام حضرت دریافت کردند، عبارت بودند از: مالک بن
مسمع بکری، احنف بن قیس، منذر بن جارود، مسعود بن عمر، قیس بن میثم و عمرو بن عبید بن معمر.
در این نامه آمده بود:
« بدرستی که خدای متعال
پیامبر را از میان مردم برگزید و او را به نبوت تکریم فرمود. و به رسالت اختیار کرد. او زمانی دعوت حق را لبیک گفت و به دیار ابدیت شتافت که وظیفه خود را در ابلاغ رسالت الهی و هدایت جامعه انجام داده بود، و ما اهل بیت پیامبر و جانشینان و وارثان او هستیم و با این که سزاوارترین مردم برای خلافت و
امامت بودیم این حق را از ما گرفتند و چون ما اختلاف را دوست نداشتیم و صلاح امت اسلامی را به در آن روز در سکوت خود دیدیم.
اینک که سنت پیامبر اکرم به دست فراموشی سپرده شده و
بدعت ها یکی پس از دیگری ظاهر گردیده، من فرستاده خود را همراه این نامه به سوی شما فرستادم و شما را به کتاب خدا و سنت رسول اکرم دعوت می کنم. اگر به دعوت من لبیک گویید، شما را به راه سعادت رهنمون خواهم شد. »
سلیمان بن رزین از غلامان امام حسین است که حضرت وی را به سوی سران پنج گانه فرستاد و منذر بن جارود یکی از آنهاست که فرستاده امام را به گمان این که دسیسه عبیدالله است به نزد عبیدالله برد، پس عبیدالله دستور داد او را به قتل رساندند و بر منبر رفت و مردم را تهدید کرد و عازم کوفه شد تا حسین بر او سبقت نگیرد (ابصار العین، ص 5)
منابع:
- قصه کربلا، ص 82
- تاریخ طبری، ج 6، ص 200
- حیاة الامام الحسین، ج 2، ص 322.
مراجعه شود به: