جانشینان عمرو لیث صفاری

«287 - 393 ق / 900 - 1002 م»

با آن که بعد از عمرو لیث، نواده‏اش طاهر بن محمد و برادر زادگانش:

لیث بن علی و
محمد بن علی

چند سالی از 287 تا 298 ق / 900 تا 910 م، سلطه خاندان صفاری را در سیستان ادامه دادند، اما به علت ناخرسندیهایی که خلفای عباسی نسبت به این خاندان داشتند، دوام حکومت آنها در سیستان دشوار شد و اختلافهای داخلی منجر به عزل و برکناری آنها شد.

سرانجام سامانیان که از سوی خلیفه، وارث قلمرو سابق طاهریان شدند، آن دیار را نیز ضمیمه قلمرو خود ساختند. با این که یک بار، یک سرباز پیر محلی به نام مولی صندلی - که بر ضد سامانیان قد برافراشت - راه را برای بازگشت قدرت صفاریان در آن خطه باز کرد «300 ق / 912 م»،
اما کار آن قیام به پیش نرفت و سیستان بار دیگر به دست سامانیان افتاد. چنان که بعدها هم امارت خلف بن احمد از نوادگان دختری عمرو لیث نیز در آنجا «حوالی 350 ق / 961 م»، سیستان را از حوزه حکومت سامانیان خارج نکرد و به این ترتیب امارت صفاریان، به عنوان یک حکومت مستقل هرگز تجدید نشد.

درست است که تا مدتها بعد، حتی در عهدی که سیستان به قلمرو غزنویان ضمیمه شد «390 ق / 1000 م»، نفوذ خاندان صفاری در آن سرزمین باقی بود و تا قرنها بعد نیز ادامه پیدا کرد، اما بار دیگر آن قدرت مستقل محلی، اعاده نشد.
شور و علاقه‏ای که عیاران سیستان، برای برقراری یک حکومت مستقل محلی در آن دیار و در تمام خراسان نشان می‏دادند، با مرگ یعقوب و اسارت عمرو فرو نشست.

قدرت عمرو و برادرش یعقوب متکی بر سر نیزه سپاهیان مزدور و شمشیر عیاران سیستان بود. زندگی این دو برادر نمونه‏ای از زندگی سربازان بود، نه فرمانروایان. در عین آن که انطباقی آهنین، افراد سپاه را به اطاعت بی چون و چرا از فرمان آنها وا می‏داشت، در همه حال همچون آحاد سپاه و در بین سربازان سر می‏کردند و از این رو محبوب لشکر بودند.

جانشینان صفاریان به شرح زیر می باشند:

طاهربن محمدبن عمرولیث
لیث بن علی بن لیث
محمدبن لیث
ابو جعفر خلف بن لیث
طاهربن حسین
خلف بن ابوجعفربن لیث