امام باقر علیه السلام می‌فرماید:
در زمان حکومت امام علی علیه السلام، دو نفر، شخصی را نزد او آوردند و گواهی دادند که او زرهی را دزدیده است. متهم شروع کرد به سوگند خوردن و گفت:« به خدا، اگر رسول خدا صلی الله علیه وآله زنده بود، هیچ‌گاه انگشتان دست مرا قطع نمی‌کرد.»
امام علی علیه السلام پرسید:« چرا؟»
گفت:« زیرا خدایش به او می‌گفت که من بی‌گناهم و مرا آزاد می‌کرد.»

امام علی آن دو شاهد را فرا خواند و فرمود:« تقوای خدا را رعایت کنید و ظالمانه باعث قطع انگشتان این مرد نشوید، زیرا سوگند خورده.» سپس به آن دو فرمود:« یکی از شما دو نفر باید دست متهم را بگیرد و دیگری انگشتان او را قطع کند.» پس از آنکه متهم را برای اجرای حدّ سرقت به جایگاه مخصوص بردند، آن دو شاهد، در ازدحام جمعیت، پا به فرار گذاشتند. متهم نزد امام آمد و اظهار داشت:« اگر آن دو نفر راست می‌گفتند، فرار نمی‌کردند.»
امام فرمود:« اگر آن دو را پیدا کنم، به شدت تنبیه‌شان خواهم کرد.»

منابع:

• بحارالانوار، ج 40، ص314، حدیث 90-------- فروغ کافی

مراجعه شود به:

• قضاوت واقعی با دعای پیامبر