تفسیم بندی قدیمی فلسفه
فلسفه در بدو امر به
فلسفه نظری و
فلسفه عملی تقسیم گشته است.
فلسفه نظری خود مشتمل بود بر:
الهیات،
ریاضیات و
طبیعیات.
الهیات بر دو قسم بود:
الهیات به معنای اخص و
الهیات به معنای اعم.
الهیات به معنای اخص به بحث در مورد
خدا می پرداخت و الهیات به معنای اعم در رابطه با مطلق
وجود بود؛ یعنی به موجودات از آن جنبه که وجود دارند، می پرداخت.( همان
مابعدالطبیعه)
الهیات و ریاضیات و طبیعیات را که به معنای همان
علوم تجربی امروزه بود را روی هم رفته، فلسفه نظری، یعنی فلسفه ای که با فکر و نظر و تامل حاصل می شود، می خواندند.
این سه دانش، به ترتیب علم اعلی، علم وسط و علم اسفل(پایین تر) نامیده می شد.
اما فلسفه عملی تقسیم می شد به:
اخلاق، تدبیر منزل و سیاست مدن(شهرها)
اخلاق مربوط به امور شخصی انسان بود، تدبیر منزل در رابطه با امور خانوادگی بود و سیاست مدن در رابطه با مملکت داری و حکومت.
این تقسیم بندی از فلسفه را نخستین بار،
ارسطو ارائه کرد.
تقسیم بندی امروزی فلسفه
با گذشت زمان و جدا شدن علوم مختلف از فلسفه و استقلال یافتن دانشها، فلسفه محدود به امور محدودی گشت.
این امور محدود که البته پایه های بنیادین معرفت بشری هستند، در پنج شاخه تقسیم بندی شدند. این پنج شاخه را مسائل فلسفه می خوانند و عبارتنداز:
منابع
- فلسفه و منطق، صفحه 41
- سیر فلسفه، صفحه 8
- فرهنگ فلسفی