اولین پرواز تا اولین هواسر


img/daneshnameh_up/8/8c/montgolfier.jpg
بالن برادران مونت گولفیر



طبق آخرین اطلاعات بدست آمده در سال 1873 میلادی و در پاریس نخستین بار انسان موفق به پرواز شد. این پرواز به وسیله یک بالن هوای گرم (hot air balloon )، که بوسیله برادران مونت گولفییر (Montgolfier brothers ) ابداع شده بود و توسط فرانسیس پیلاتر (Francois Pilatre de Rozier ) و فرانسیس دی آرلندس (Francois d'Arlandes ) به پرواز در آمد، موفق شد مسافت پنج مایل ( هشت کیلومتر ) در حین پرواز بپیماید. گرمای مورد نیاز برای به پرواز در آمدن این بالون از سوختن چوب بدست می آمد. بالون یاد شده غیر قابل کنترل بود و جهت حرکت آنرا جهت باد تعیین مینمود. بالون مذبور در اولین پرواز خود، در حالیکه به وسیله طناب به زمین مهار شده بود، نهایتا تا ارتفاع 26 متری پرواز کرد. در اواخر سده هیجده میلادی پرواز با بالون، و یا به عبارتی بالون سواری، افراطی ترین مشغله در اروپا شده بود. البته این روند موجب شد که رابطه بین ارتفاع (altitiude ) و جو (atmosphere ) هرچه بهتر و با جزئیات کامل تر مورد شناسائی قرار گیرد.

اولین پروازی که توسط یک هواپیمای موتوردار، قابل کنترل، و قابل تعلیق در آسمان ( بدلیل سبکتر بودن از هوا به وقوع پیوست، در سال 1852 میلادی بود. در فرانسه، هنری گیفارد پانزده مایل ( 24 کیلومتر ) را به وسیله کشتی هوایی که مجهز به یک موتور بخار بود پرواز کرد. در طول نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی و اوایل قرن بیستم میلادی کشتی های هوایی یکی از عمده ترین وسایل حمل و نقل بشمار میآمدند.

در طی آخرین سالهای قرن هیجدهم میلادی، سر جورج کیلی (Sir George Cayley ) به مسائل مربوط به هواپیما علاقه مند شد و مطالعات سختی را در خصوص علوم فیزیک، که در ارتباط با پرواز بودند، آغاز نمود. وی در سال 1799 میلادی طرحی از یک گلایدر به نمایش گذاشت، که بدون در نظر گرفتن شکل کلی گلایدر، از طرحی کاملا مدرن برخوردار بود، از قبیل دارا بودن دنباله جداگانه ای برای کنترل بهتر و همچنین برای ثبات هرچه بیشتر محل قرار گرفتن خلبان به شکلی طراحی شده بود که به شکل معلق و پائین تر از مرکز ثقل گلایدر باشد. وی این نمونه را در سال 1804 میلادی به پرواز در آورد. کیلی، طی پنج دهه بعد بطور متناوب در مورد مسائل مربوطه به پرواز فعالیت میکرد، و طی همین سنه اصطلاحاتی از قبیل نیروی بالابرنده ( lift ) و نیروی کششی (drag ) را مطرح کرد. متعاقب فعالیتهای مذکور وی تحقیقات خود را معطوف به ساخت نمونه ای از طرح خود در مقیاس واقعی کرد، که اولین بار در سال 1849 آن را بدون خلبان به پرواز در آورد، و در سال 1853 طی یک پرواز کوتاه در منطقه برامپتون (Brompton ) در نزدیکی اسکاربورو (Scarborough ) در ایالت یورکشایر (Yorkshire) به خلبانی کالسکه چی خود به پرواز در آورد.

img/daneshnameh_up/e/e5/Graf_zeppelin.jpg
کشتی هوائی زیپلین



شخص دیگری که به طور مداوم ولی به آهستگی موجب پیشرفت هائی در زمینه پرواز شد فرانک ونهام (Frank Wenham ) بود، کسی که کوشش های ناموفقی را برای ساخت یک سری گلایدر های بدون سرنشین انجام داد. وی ضمن انجام این گونه فعالیتها متوجه شد که در اثر استفاده از بال هایی که در ساخت آنها از شکل بال پرندگان الهام گرفته شده بود، در اکثر مواقع نیروی بالابرنده در قسمت جلوی بال مذبور ایجاد می شود، و از همین جا نتیجه گرفت که هرچه بالها طویلتر و نازکتر باشند بهتر است، بر خلاف آن چه که برخی بالهای شبیه به بال خفاش را پیشنهاد میکردند. این خاصیت بدلیل وجود لبه مقدم (leading edge ) پهن تر و بزرگتر ایجاد میشود. امروزه این خاصیت بعنوان وضع ظاهری ( aspect ratio )، ویا به عبارتی نسبت عرض به ارتفاع، شناخته میشود. فرانک ونهام در سال 1866 میلادی مقاله ای در باره فعالیتهاای که انجام داده بود به انجمن هوانوردی سلطنتی بریتانیای کبیر ( Royal Aeronautical Society of Great Britain )، که اخیرا تاسیس شده بود، ارائه کرد، و برای اثبات نظریات خود در سال 1871 میلادی اولین تونل باد ( wind tunnel ) جهان را ساخت. اعضای انجمن پس از آزمایش کردن تونل باد مذبور بسیار خوشحال و هیجان زده شدند، زیرا آنها از آزمایشات انجام شده به این نتیجه رسیدند که بالهای محدب و منحنی شکل، نسبت به بالهای پیشنهادی کیلی که از منطق نیوتنی بهره میگرفت، به مراتب از نیروی بالا برنده جی بیشتری برخوردار است، و با احتساب نسبت بالابرنده گی به کشش (lift-to-drag ratios ) که به مقدار پنج به یک در زاویه پانزده در جه محاسبه میشد. این برداشت به خوبی نشان میداد که توانائی ساخت ماشین پرندهً سنگین تر از هوا ( heavier than-air flying machine ) عملا قابل اجرا میباشد، ولی با این وجود هنوز مشکل نیروی محرکه و همچنین ابزار کنترل ماشینهای پرنده به قوت خود باقی بود.

دههً 1880 میلادی به عنوان عصر تحقیقات شناخته شد، بگونه ای که آنرا عصر دانشمندان نامیدند، و در این عصر بود که بیشترین تحقیقاتی که تا کنون شناخته شده بود، یعنی تا قرن بیستم میلادی صورت گرفته بود، به وقوع پیوست. در این عصر، یعنی در دهه 1880 میلادی، بود که برخی پیشرفتها در زمینه ساخت اولین نمونه های واقعی گلایدر های پرنده به وقوع پیوست. عملا سه شخصیت در صنعت هوانوردی همواره در جهان مورد توجه خواهند بود، اوتو لیلینتال ( Otto Lilienthal( ، پرسی پیلچر (Percy Pilcher ) و اوکتاو چانوت (Octave Chanute ). ولی با این وجود اینطور بنظر میآید که اولین مدل پیشرفته گلایدر توسط جان جی مونتگومری (John J. Montgomery ) ساخته شده باشد، که این مدل در 28 آگوست سال 1883 میلادی در خارج از سان دیه گو (San Diego ) و در شرایطی که کاملا تحت کنترل بود، به پرواز در آمد. چند سالی نگذشته بود که این تلاشها برای عموم شناخته شد.

منبع




تعداد بازدید ها: 23926