ابن کوّاء به
امیرالمؤمنین علی علیه السلام گفت:« در قرآن آیه‌ای است که مرا در دینم به شک و تردید انداخته است.»
امام به او فرمود:« مادرت به عزایت بنشیند. کدام آیه است؟»
ابن کوّاء گفت:« این که خداوند در سوره نور، آیه 41 می‌فرماید:«
والطیر صافات کل قد علم صلاته و تسبیحه» ( مرغ در هوا که پر می‌گشاید همراه باقی موجودات به تسبیح و ثنای خدا مشغول است و همگان صلاة و دعا و تسبیح او را می‌دانند.) این پرنده کدام و این صلاة و تسبیح چیست؟»
امام در پاسخ او فرمود:« وای بر تو، خداوند
فرشتگان را به صورت‌های گوناگون آفرید. بدان که خداوند فرشته‌ای دارد به صورت خروسی با صدای بسیار بلند که بسیار سفید و زیباست و چنگال‌هایش در زمین هفتم فرو رفته و پایش زیر عرش خداوند رحمان قرار دارد؛ یک بالش در مشرق و بال دیگرش در مغرب است. بالی که در مشرق است از آتش و بالی که در مغرب است از یخ است. هنگامی که وقت نماز می‌رسد، بر پاهایش می‌ایستد و از فراز عرش گردن می‌کشد و مثل خروس‌های شما در خانه‌هاتان، بال‌هایش را به‌هم می‌زند و شروع به خواندن می‌کند. و تفسیر این آیه قرآن، همین است
یعنی خروس‌های روی زمین از خواندن این فرشته‌ای که به صورت خروس است خبر دارند.»
منابع:
- بحارالانوار، ج40، ص 283، حدیث 45 ------- صفوه الاخبار