امامه بنت ابی العاص بن الربیع بن عبدالعزی بن عبدالشمس بن عبد مناف، یکی از همسران
حضرت علی علیه السلام و یکی از نوه های پیامبر خداست. مادرش زینب دختر رسول خدا و پدرش ابوالعاص بن ربیع خواهر زادة
حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها می باشد.
رسول خدا نوه خود امامه را بسیار دوست می داشت؛ حتی گاهی در نماز او را بغل می کرد و در حال رکوع و سجود بر زمین می گذاشت و گاهی بر گردن خود سوار می فرمود. نجاشی پادشاه حبشه هدیه ای را برای رسول خدا فرستاد که در میان آنها انگشتری از طلا و نگین حبشی بود، حضرت آن را به امامه بخشید.
حضرت فاطمه زهرا علیهاسلام نیز علاقه تام به خواهر زاده خود داشت. لذا هنگام رحلت به حضرت امیر فرمود که بعد از من با امامه ازدواج کن که او دختر خواهر من است و در محبّت به فرزندان من مثل خودم می باشد.
حضرت علی بعداً او را تزویج نمود و از او دارای فرزندی گردید که نامش محمد اوسط است. این محمد از شهدای کربلا است.
امیرالمؤمنین به امامه محبتی بسیار داشت تا جایی که فرمود: چهار چیز است که راهی برای فراق و جدایی از آن وجود ندارد و یکی از آن ها را امامه می گفت.
ایشان هنگام رحلت به امامه فرمود: پس از من این طاغی “
معاویه بن ابی سفیان“ ترا خواستگاری خواهد کرد و مبادا با او ازدواج کنی (زیرا معاویه قصد داشت تا با ازدواج با امامه داماد پیامبر شود و از این عنوان سوء استفاده کند)، اگر خواستی شوهر کنی
مغیره بن نوفل را اختیار کن.
جریان همانطور شد که امیرالمؤمنین فرموده بود و امامه نیز با مغیره که از اصحاب امیرالمؤمنین است ازدواج کرد.
امامه در سال 50 هجرت از دنیا رفت و حسنین در هنگام مرگ بر بالینش حاضر بودند.
منابع:
ریاحین الشیعه ج 3 ص 350