منو
 کاربر Online
974 کاربر online
تاریخچه ی: کمربند سیارکها

در حال مقایسه نگارشها

نگارش واقعی نگارش:1


سیارکها سیارات ریزی هستند که به‌صورت کمربندی در فاصله بین مدار مریخ و مشتری قرار دارند. این اجرام آسمانی می‌توانند جمع شده و سیاره‌ای بسازند.







img/daneshnameh_up/9/9a/Kamarbandsayarak.jpg




تاریخچه

زمانی مردم عقیده داشتند که سیاره‌ها از متلاشی شدن یک سیاره بوجود آمده‌اند، ولی تمام ماده موجود در کمربند سیارکها کمتر از یک صدم جرم زمین است. به احتمال زیاد ، آنها بقایای موادی هستند که در حدود پنج هزار میلیون سال پیش ، سیارات منظومه شمسی از آن تشکیل یافته است. بعد از آنکه هرشل ، سیاره اورانوس را کشف کرد، اخترشناسان در جستجوی کشف سیاره‌های بیشتر بر آمدند. کشف سیاره ، شهرت زیادی به همراه داشت و این بر تلاش اخترشناسان می‌افزود. از این گذشته به نظر می‌رسید که طبق قانون بده ، سیاره ناپیدایی میان مدار مریخ و مشتری وجود دارد. این قانون یکی از ویژگیهای عجیب مدار سیاره‌ها را بیان می‌کند.

سیارکها

تحقیق روی سیارکها تاکید می‌کند که آنها ریز سیاراتی هستند که فقط جمع شده‌اند تا یک سیاره را بسازند. تغییر ترتیبی را در سراسر کمربند سیارکی بخاطر آورید. در لبه داخلی‌تر ، غالبا شامل نوع S است و در لبه خارجی‌تر غالبا انواع C می‌باشد. این تفاوت آلبدو اگر انواع C ، کربن بیشتری از انواع S دارا باشند، بخوبی با رشته متراکم انطباق دارند. در درون کمربند دماها به اندازه کافی کم بودند تا مواد سیلیکاتی متراکم شوند، اما برای انجام چنین عملی از طرف مواد در بردارنده کربن ، دما بیش از اندازه بالا بود. به‌علاوه هر دو نوع مواد متراکم شدند تا به زیر سیارات منجر شوند.



img/daneshnameh_up/5/52/Naghshesayarak.jpg
اگر سیارک عظیم "سرس" روی زمین بیفتد می‌تواند
قسمت اعظم "درباچه‌های پنجگانه" را بپوشاند.

سیارکهای موجود در کمربند

سیارک سرس

در اولین شب آغاز قرن نوزدهم میلادی یک اخترشناس ایتالیایی به نام جوز پای پیاستی ، جسم جدیدی میان مریخ و مشتری کشف کرد. او که در حال تهیه فهرستی از ستارگان بود، متوجه این جسم غیرعادی شد. مشاهده‌های بعدی نشان داد که مدار آن میان مریخ و مشتری است و به خوبی با اعداد بده مطابقت دارد. او این جسم را سرس نام نهاد.

قطر سرس فقط 400 کیلومتر بود و نمی‌توانست یک سیاره واقعی به شمار آید. از اینرو کاوشها ادامه یافت، اما به عوض یافتن یک سیاره واقعی ، انبوهی از سیاره‌های کوچک یا سیارکها کشف شد که بین مدار مریخ و مشتری در گردش بودند. تاکنون چندین هزار سیارک ردیابی شده و هر روز نیز تعداد جدیدی یافته می‌شود.

سیارک هرمس

تقریبا تمامی سیاره‌های کوچک یا سیارکها ، میان مریخ و مشتری هستند، ولی تعداد اندکی از آنها تا نزدیکی‌های خورشید نیز می‌آیند. در سال 1937 میلادی (1316 شمسی) سیارک هرمس از فاصله 750000 کیلومتری زمین گذشت که تقریبا دو برابر فاصله زمین تا ماه است. اگر برخورد مستقیمی میان یک سیارک و زمین رخ دهد، ویرانی غیر قابل تصوری پیش می‌آید. احتمالا بزرگترین گودالهای روی ماه ، به سبب برخورد با سیارکها بوجود آمده‌اند.



img/daneshnameh_up/4/44/Tasadomesayarak.jpg




فیزیک سیارکها

بیشتر سیارکها توده‌هایی بی‌نظم از صخره هستند که اندازه آنها به چند کیلومتر می‌رسد. سطح آنها برآمدگی و گودالهای صخره‌ای دارد، ولی فاقد خاک و غبار است. بعضی از سیارکها به سیاهی دوده و بعضی به رنگ سرخ هستند. برخی سیارکها ممکن است در سرعتهای بالا با سایرین برخورد کرده و به قطعات کوچکتر شکسته شده باشند. تعداد کمی ممکن است به اندازه کافی از نزدیکی یک پیش سیاره عبور کرده باشند تا در یک مدار به عنوان یک قمر قرار گیرند. سایرین ممکن است فواصل دور را تجربه کرده باشند. مدار آنها ممکن است به اندازه کافی تغییر کرده باشد تا آنها را از منظومه شمسی به خارج پرتاب کند.

در نزدیکی سیارات مشتری‌گون ، ریزسیارات اغلب به‌صورت مواد یخی خواهند بود. اینها ممکن است هسته ستاره‌های دنباله‌دار را تشکیل داده باشند. این اجرام آسمانی یخ زده ممکن است سپس به توسط نیروی گرانش به درون ابر اورت (Oort cloud) هدایت شده باشند. ما بر طبق تسلسل تراکم انتظار داریم که اجرام سماوی شکل گرفته در نزدیکی سیارات مشتری‌گون یک ترکیب یخی داشته باشند.



img/daneshnameh_up/a/a9/Anvaesayarak.jpg
برای نخستین بار ، سیارکی به نام
گاسپرا در سال 1991 از نزدیک مورد
مشاهده قرار گرفت. تا به امروز ، این
سه سیارک تنها مواردی بوده‌اند که
با دقت فراوان مورد بررسی قرار گرفته‌اند.

حیات در کمربند سیارکها

ممکن است در آینده دور ، بشر با برپایی ایستگاه‌های فضایی عظیم در روی سیارکهای بزرگ ، کمربند سیارکها را به محل سکونت تبدیل کند. ایستگاه‌های فضایی باید کاملا خودکفا باشند و هزاران انسان بتوانند در هر یک از آنها زندگی کنند. موتورهای موشکی ، سیارکهای مهاجرنشین را به بخشهای گرمتر منظومه شمسی هدایت خواهند کرد. این مستعمرات می‌توانند مواد معدنی نایاب را به مردمان زمین عرضه کنند و نیز انرژی خورشید را به صورت امواج رادیویی به طرف ما گسیل سازند.

مباحث مرتبط با عنوان



مجموع جرم همه سیارکها کمتر یک هزارم جرم زمین یا یک بیستم جرم ماه است. در پهنه ی فضا، سیارکها اجسام بسیار کوچکی محسوب می شوند.

کمربند سیارکها بین مدارهای مریخ و مشتری قرار دارد. این کمربند تقریبا در فاصله ی بین 7/1 تا 4 واحد نجومی از خورشید، گسترده شده است. در این کمربند، میلیاردها سیارک یافت می شود که معمولا گستره ای پهناور از فضای خالی میان آنها وجود دارد.
سیارکها ممکن است کربنی، سنگی، یا فلزی باشند. دانشمندان بر این عقیده اند که اگر میدان جاذبه ی قوی سیاره ی مشتری نبود، این سیارکها به هم چسبیده و سیاره ای را بوجود می آوردند.

img/daneshnameh_up/9/9a//Kamarbandsayarak.jpg

سیارکها به ترتیب کشف مدارهایشان شماره گذاری می شوند. گاهی اوقات، سیارکها به وسیله ی کاشفانشان نامگذاری می شوند.در ابتدا، اسامی را که معمولا مونث بودند از اساطیر یونان و روم بر می گزیدند (مانند وستا، پالاس، جونو، ...) با به اتمام رسیدن اسامی اسطوره ای، به استفاده از اسامی ایالتها،شهرها،دانشگاهها،آهنگسازان،نویسندگان، فضانوردان و غیره ...روی آوردند.
امروزه اسم آنها هر چیز می تواند باشد. مثلا سیارک 2309، به یاد یکی از شخصیتها ی معروف سربال تلوبزیونی پیشتازان فضا ،آقای اسپاک نام گرفته است.

سیارک سرس باپهنای 933 کیلومتر (57 مایل) بزرگترین و اولین سیارکی است که در سال 1801 کشف گردید. این سیارک به گونه ای غیر عادی بزرگ است، چرا پهنای اکثر سیارکها از250 کیلومتر تجاوز نمی کند. تخمین زده شده است که تقریبا یک میلیارد سیارک دارای پهنای بیش از یک کیلومتر (6/0 مایل) می باشند.
سیارکهایی که قطرشان بیش از 300 کیلومتر (185 مایل) است، کروی هستند. سیارکهای کوچکتر، شکل نامنظمی دارند. کوچکترین سیارکها ذرات غبار هستند که قطرشان از سر یک سوزن بیشتر نمی باشد.

img/daneshnameh_up/5/52//Naghshesayarak.jpg
اگر سیارک عظیم "سرس" روی زمین بیفتدمی تواند
قسمت اعظم "درباچه ها پنج گانه" را بپوشاند.


حدود 6/4 میلیارد سال پیش، جرم کمربند سیارکی تقریبا 1200 برابر جرم امروزی خود بود. کمربند در آن زمان شامل اجسامی صدها برابر بزرگتر از "سرس" (بزرگترین سیارک شناخته شده ) بود.
هنگامیکه این اجسام به همدیگر برخورد کردند،جاذبه ی سیاره ی مشتری مانع از چسبیدن آنها به یکدیگر گردید، در نتیجه آنها به تکه های کوچکتر تقسیم شدند. بسیاری از این سیارکها درمنظومه ی شمسی پخش شده اند. این سیارکها، یا به سطح سیارات و اقمار مختلف برخورد می کنند یا به درون خورشید می افتند.

بیش از 90 درصد سیارکها درکمربند سیارکها قرار دارند. بین 3 تا6سال طول می کشد تا این سیارکها مدار گردش خود بدور خورشید را طی کنند. بقیه معمولا بصورت گروهی طبقه بندی می شوند که هر گروه مدار خاص خودش را دارد. سیارکهای تروایی (برجیسی) دو گروه از سیارکهای کاملا تیره هستند که در مدار سیاره ی مشتری (برجیس) قرار دارند. یکی از این دو گروه جلوتر از مشتری و دیگری بدنبال سیاره ی مشتری حرکت می کند. مدار گردش سیارکهای گروههای آمور، آپولو، و آتن به زمین نزدیکتر است.

سیارکهای زیادی را می توان به وسیله تلسکوپ مشاهده کرد. در شرایط مناسب، می توان وستا را که با پهنای 501 کیلومتر (311 مایل) چهارمین سیارک بزرگ محسوب می شود، حتی با چشم غیر مسلح مشاهده نمود.
از زمین، اکثر سیارکها بصورت نقاط نورانی کوچک دیده می شوند. برای مطالعه ی دقبقتر، یا سیارک باید نسبتا به زمین نزدیک باشد، یا این که بوسیله یک کاوشگر فضایی مورد بررسی قرار گیرد.

img/daneshnameh_up/4/44//Tasadomesayarak.jpg


از زمان یوهانس کپلر (1630-1571)، ستاره شناس آلمانی، ستاره شناسان حدس می زدند که بین سیارات مریخ و مشتری ممکن است سیاره ای وجود داشته باشد. این گمان با انتشار قانون بده – تیتوس (فرمولی برای محاسبه مسافت بین سیارات بر اساس فاصله آنها از خورشید ) در سال 1772، و کشف اورانوس در سال 1781 که دقیقاً مطابق با فاصله محاسبه شده از راه این قانون بود، قوت بیشتری یافت.
ستاره شناسان آلمانی جستجوی منظم برای کشف این سیاره را شروع کردند ، اما اولین سیارک، سرس، بطور تصادفی توسط یک ستاره شناس ایتالیایی در اول ژانویه سال 1801 کشف شد.

چندی نگذشت که سه سیارک دیگر کشف شدند :پالاس در سال 1802، جونو در سال 1804 و وستا در سال 1807. فاصله تمام این سیارکها از خورشید تقریباً یکسان بود، بنابر این ستاره شناسان احتمال دادند که سیاره گمشده بایستی به قطعات کوچکتری تبدیل شده باشد. این کاوش همچنان ادامه داشت، اما تا سال 1845 سیارکی کشف نشد.
از این سال به بعد، اکتشافات فزاینده ای صورت گرفتند. بویژه استفاده از عکاسی در ستاره شناسی در سال 1891 به این امر سرعت بیشتری بخشید. اکنون بیش از 5000 سیارک کشف و نامگذاری شده اند و می توان از زمین و به کمک یک تلسکوپ 5/2 متری (2/8فوت) از بیش از 40000 سیارک عکسبرداری نمود .

img/daneshnameh_up/a/a9//Anvaesayarak.jpg
برای نخستین بار، سیارکی به نام
گاسپرادر سال 1991 از نزدیک مورد
مشاهده قرارگرفت. تا به امروز، این
سه سیارک تنها مواردی بوده اند که
بادقت فراوان مورد بررسی قرار گرفته اند.









منبع:


  • Dk multi media


تاریخ شماره نسخه کاربر توضیح اقدام
 پنج شنبه 18 آبان 1385 [12:08 ]   3   مجید آقاپور      جاری 
 یکشنبه 22 شهریور 1383 [12:10 ]   1   حامد احمدی      v  c  d  s 


ارسال توضیح جدید
الزامی
big grin confused جالب cry eek evil فریاد اخم خبر lol عصبانی mr green خنثی سوال razz redface rolleyes غمگین smile surprised twisted چشمک arrow



از پیوند [http://www.foo.com] یا [http://www.foo.com|شرح] برای پیوندها.
برچسب های HTML در داخل توضیحات مجاز نیستند و تمام نوشته ها ی بین علامت های > و < حذف خواهند شد..