تاریخچه ی:
کمال نهایی انسان
نگارش: 2
مقاصد دنبال شده از سوی انسان در فرآیند زندگی ،همسان و هم عرض نیستند .
برخی از این هدفها هدفهای مقدماتی آلی و زمینه ساز نیل به هدفهای میانه و واسط میان هدفهای مقدماتی و نهایی هستند. به عبارت دیگر این سه دسته هدف در طول یکدیگر قرار دارند.
مقصود از هدف و کمال نهایی انسان نقطهای است که کمال فراتر از آن برای انسان متصور نیست و همة تلاشها و اوج گرفتنها برای رسیدن به آن است قرآن مجید از این نقطة اوج انسانی با واژگان فوز ( کامیابی )فلاح ( رستگاری )سعادت (خوشبختی) یاد کرده و میفرماید:
و من یطع الله و رسوله فقد فاز فوزاً عظیماً هر کس از خدا و رسولش فرمانبرداری کند حقیقتاً به کامیابی بزرگی دست یافته است
« اولئک علی هدی من ربهم و اولئک هم المفلحون»آنان برخوردار از هدایتی از سوی پروردگارشان هستند و آنان رستگارانند
« و اما الذین سعدوا ففی الجنه خالدین فیها »و اما کسانی که خوشبخت شده در بهشت جاودانه خواهند بود
قرآن نقطه مقابل مفاهیم یاد شده را عدم رستگاری( انه لا یفلح الظالمون) به راستی که ستمکاران رستگار نمیشوند
نومیدی و ناکامی « وقد خاب من دیسها »و به تحقیق ناکام ماند آن کس که نفس خویش را به پلیدی پوشاند
و شقاوت و بدبختی میداند « فاما الذین شقوا ففی النار لهم فیها زفیر و شهیق»اما آنان که بدبخت شدند در دوزخ گرفتارند و برایشان ناله و زاری است با توجه به آن چه گذشت میتوان دریافت که استکمال و به فعالیت رسیدن هر یک از توانشهای انسان فقط به میزانی ارزشمند و کمال آفرین است که زمینة تحقق کمال جاودانه را فراهم سازد و مقدمة دستیابی به کمال نهایی باشد.
به عبارت دیگر، رشد و کمال بودن آنها مقدماتی است و با فقدان جنبه مقدماتی، ارزش و مطلوبیت انسانی خود را از دست می دهد.
کتاب: انسان شناسی
نویسنده: محمود رجبی
صفحه: 224