از امام صادق علیه السلام روایت شده است که هر گاه حسین علیه السلام می خواست غلامانشان را پی کاری بفرستد به آنان می فرمود: فلان روز نروید فلان روز بروید که اگر با من مخالفت کنید سرقت می شوید.

یک مرتبه غلامان خلاف فرمایش حضرت انجام دادند و خارج شدند پس دزدان آنان را کشتند و آنچه همراه آنان بود همه را به سرقت بردند و خبر به حضرت رسید.

پس حضرت فرمود: من آنان را بر حذر داشتم ولی نپذیرفتند و همان هنگام بلند شد و نزد والی و حاکم مدینه رفت.

والی گفت: شنیده ام که غلامان شما را کشته اند، خداوند در این باره به شما اجر بدهد!

حضرت فرمود: برای دست یابی به آنان به تو کمک می کنم و آنان را به تو معرفی می کنم.

والی گفت: مگر آنان را می شناسی ای فرزند رسول خدا!

فرمود: آری، همان گونه که تو را می شناسم و با دست خود به مردی که در مقابل والی ایستاده بود اشاره کرد و فرمود: او یکی از آنهاست.

آن مرد گفت: از کجا این نسبت را به من می دهد و از کجا می دانی من از آنها هستم؟

حسین علیه السلام به او گفت: اگر من راست گفتم تو مرا تصدیق می کنی ؟

گفت: آری به خدا سو گند تو را تصدیق می کنم.

حضرت فرمود: تو با فلان و فلان از مدینه خارج شدید و این کار را انجام دادید و نام یک یک آن را برد که چهار نفر از غلامان مدینه بودند و بقیه از لشگریان مدینه.

والی گفت: به قبر و منبر پیامبر سوگند، راست می گویی یا با این شلاق گوشت بدنت را تکه تکه می کنم.

آن مرد گفت: به خدا سوگند حسین دورغ نگفت بلکه راست گفت، گویا او با ما بوده است.

پس والی همه را جمع کرد و همه اقرار کردند و همه را گردن زد.

منابع: بحار الانوار، ج 44، ص 181، حدیث 5- خراج.