در حدود اوایل قرن دوم هجری، دسته ای در میان مسلمین به وجود آمد که خود را« زاهد» و « صوفی» می نامیدند. این دسته روش خاصی در زندگی داشتند و دیگران را هم به همان روش دعوت می کردند و چنین وانمود می کردند که راه دین هم همین است.

مدعی بودند که از نعمت های دنیا باید دوری جست، آدم مؤمن نباید جامه خوب بپوشد یا غذای مطبوع بخورد یا در مسکن عالی بنشیند.

اینها دیگران را که می دیدند که این مواهب را مورد استفاده قرار می دهند، سخت تحقیر و ملامت می کردند و آنان را اهل دنیا و دور از خدا می خواندند. یکی از این افراد ((سفیان ثوری)) بود که ایرادات او بر امام صادق علیه السلام روی همین طرز تفکر بود.

این روش و مسلک در جهان سابقه داشت. در ((یونان)) و در ((کشور هند|هند))، بلکه در همه جای دنیا این مسلک کم و بیش وجود داشته، در میان مسلمین هم پیدا شد و به آن رنگ دینی دادند. این روش و این مسلک در نسل های بعد ادامه یافت و نفوذ عجیبی پیدا کرد و می توان گفت مکتب مخصوصی در میان مسلمین به وجود آمد که اثر مستقیمش محترم نشمردن اصول زندگی و لاقیدی در کارها بود و ثمره اش انحطاط و تاخر کشورهای اسلامی شد.

منابع :

داستان و راستان ،‌ج 1 ،ص 36 ، شماره 15