پستـــــــــه
پسته (Pistacia vera از خانواده
Anacardiaceae((؛ گاهی اوقات در خانواده Pistaciaceae ) ((درخت کوچکی تا 10 متر ارتفاع است که دارای
برگهایی پرمانند و
برگریز می باشد و بومی جنوب غربی
آسیا ( غرب
ایران تا ))سوریه)) و
فلسطین ) می باشد.در دوران
رومیان یا دوران پیش از آنها کشت پسته از این نواحی به سایر نقاط
مدیترانه و اخیراً به
کالیفرنیا و
استرالیا معرفی شده است.
گلهای
بی گلبرگ پسته یک جنسه بوده و بصورت
خوشههای افشان رشد می کنند ؛ این گیاه دوپایه است. یک عدد گیاه نر پسته می تواند 12گیاه ماده حاوی مغز را گرده افشانی کند. درختانی که در
باغستانها کاشته شده اند معمولاً در اندازه هایی هرس می شوند که برداشت میوه آنها آسانتر باشد.
میوه آن که یک
شفت است و دارای
دانهای طویل شده با مغزی به رنگ سبز روشن می باشد طعم بسیارویژها ی دارد.ازمغز آن در
بستنی و شیرینیهایی نظیر
باقلوا استفاده می شود ونیز می توان آنها را بصورت سرخ شده و
نمکدار خورد.وقتی این میوه می رسد پوسته آن شکاف برداشته و مقداری باز می شود. این اتفاق با صدایی تق مانندی همراه است و در این مورد افسانه ای وجود دارد مبنی براینکه اگر افراد عاشق هنگام شب زیر درخ پسته بایستند و صدای باز شدن
مغزها را بشنوند در آینده اقبال خوبی خواهند داشت.
پوسته پسته بطور طبیعی به رنگ قهوه ای مایل به زرد است اما گاهی اوقات در پسته های تجاری به رنگ قرمزمی باشد. در اصل
رنگ قرمز بوسیله صادرکنندگان استفاده می شود تا لکه های روی پوسته را که هنگام چیدن آن با دست بوجود می آیند را پنهان سازند. اما امروزه بیشتر پسته ها توسط ماشین آلات برداشت می شوند و پوسته های آنها بدون لکه است لذا استفاده از رنگ قرمز ضرورتی ندارد( مگرموارد زیادی که مصرف کنندگان خواستار پسته قرمز هستند).
بوته یا درختچه ای با عنوان Pistacia lentiscus در نواحی مدیترانه با برگهای همیشه سبز و پرمانند ترکیبی وجود دارد که با درختان واقعی پسته مربوط هستند. از این گونه
صمغ یا
مصطکی می گیرند که اغلب توسط بومیان
ترکیه جویده می شود. این ماده در
صیقل دادن و
داروها بعنوان یک
محرک کاربرد دارد.گونه دیگری به نام Pistacia terebinthus که بومی کشورهای شرق مدیترانه است وجود دارد که
سقز چینی تولید می کند.
بیماری ها
Botryosphaeria زنگ زدگی شاخه و خوشه های افشان
تاریخچــــه
پسته حداقل از دوران
پارینه سنگی بخشی از برنامه غذایی بشررا تامین کرده است. از نظر تاریخی یکی از بهترین نقاطی که به مقدار فراوان پسته کشت می شده است مناطق مرکزی
ایران می باشد. شاید خود کلمه پسته یک واژه قرضی باشد که از
فارسی میانه وارد انگلیسی گشته و شاید با واژه فارسی امروزی ( پسته) هم ریشه باشد.
