امامان معصوم شیعه علیهم السلام اگر چه همواره در زندگانی تحت فشار حکومت های غاصب و ظالم و غیر خدایی بوده اند و جز امیرالمؤمنین علیه السلام آنهم در مدت زمانی بسیار کمی موفق به تصدی مسئولیت اداره جامعه و تشکیل حکومت اسلامی نشده اند اما هیچگاه منافع شخصی خویش را بر مصلحت برتر - یعنی حفظ دین اسلام و مصون ماندن عقیده مردم ترجیح نمی دادند و پیوسته در صحنه های مختلف زندگی در این زمینه به رسالت الهی خویش به بهترین وجه عمل کرده اند.

عملکرد امیر المؤمنین علیه السلام در دوران 25 ساله حکومت خلفا بعد از رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم نمونه روشن و گویا این واقعیت است که آن حضرت با اینکه خلافت پس از رسول الله حق مسلم و قطعی و خدایی آن حضرت بوده است اما در عین حال در شرایطی که خودش فرموده همانند انسانی که استخوان در گلو و خار در چشمش باشد صبر می کرده است ولی نگهبانی از آیین توحیدی مردم و حفظ عقاید جامعه را پیوسته به عنوان یک هدف اصلی تعقیب می کرده است سایر امامان شیعه نیز در دوران زندگانی خویش ارگ چه حاکمیت خلفاء جور و ظلم را قبلا معتقدند و پذیرا نبودند اما در عمل هیچگاه نمی گذاشتند ایمان و اعتقاد مردم دستخوش بازیهای سیاسی و تبلیغی بیگانگان و دشمنان واقع شود.

منابع :

نهج البلاغه ،‌ خطبه 3